Nostalgie: mee met chauffeur Willem

Aan: Willem@chauffeurs.uu.nl
Betreft: Nostalgie
Bijlage: Willem

Ha Willem,

Je werkt niet meer bij ons, hoorde ik toen ik naar je vroeg.
Het afscheid heb ik gemist, of je bent met stille trom vertrokken, dat weet ik helaas niet. Hoewel ik zo  langzamerhand bijna depressief word van alle afscheidsfeestjes waar ik echt niet onderuit kan, had ik op jouw afscheid toch graag een biertje gedronken. Of misschien wel meer.

Zolang als ik me kan heugen, misschien wel zo lang als het Bestuursgebouw bestaat, zie ik jou in de hal of op de binnenplaats met een van de dienstauto’s. Hadden we niet ooit drie chauffeurs?, om maar eens een knuppel in het hoenderhok te gooien. Ben was er toen ook nog, en van de derde, een veel oudere, ben ik nu even de naam kwijt.

Wat ben ik vaak met jullie meegereden naar van alles en nog wat. Naar de binnenstad toen het AZU daar nog zat, om brieven te laten tekenen door de directie. Even een kijkje nemen op de Nieuwegracht 36 of er wel een portier in het pand zat. Snel poolshoogte nemen bij de tentamenzalen op de jutfaseweg. Of de krakers de boel nog heel hadden gelaten.

“Kan ik even met je meerijden Willem? Ga je nog naar de binnenstad vandaag?” Of:  “Er is een probleempje in het letterenpand aan de Oudenoord met een docent … kan je me daar straks afzetten? Ik kom zelf wel weer terug.”
En Ben of jij hadden altijd wel een oplossing. Ondenkbaar is dat nu.

Jouw zoon is een kunstenaar he? Ik heb hier ook een paar mooie schilderijen hangen hoor. Moet je even mee komen kijken.
Ik ga echt niet weg uit de Van der M. straat. Hartstikke leuk huisje, man. Moet je eens kijken wat dat tegenwoordig opbrengt? Dat van de buren staat te koop voor een hoop centen man. En dat van mij is veel groter! Maar ik ga niet weg hoor. Veel te leuk daar. Grote tuin. Kan je lekker buiten zitten.
Je was nooit om een praatje verlegen.
 
Maar niks over je passagiers. Het meest trouw was je aan Gispen, onze voormalige rector. Met zijn afscheid wilde je hem een cadeau geven. Gispen vertelde je blijkbaar vaak over zijn jeugd in Tuindorp. Het leek je leuk om voor hem een fotoboekje van zijn ouderlijk huis en de buurt te maken.
Je wist me over te halen om dat te gaan fotograferen. We zijn erheen gereden, hebben aangebeld, en foto’s gemaakt. En vervolgens door de wijk om foto’s te maken van de parkjes, de lanen en de bruggetjes.

Het is voorbij Willem. Anderen zullen niet begrijpen hoe de universiteit deel uitmaakte van ons leven. Dat het gewoon leuk was om samen dingen te doen, elkaar te helpen. Hoe tevreden je kan zijn als het zaakje op rolletjes loopt.

We hadden nog geen targets. Waren Lean van onszelf en hoefden geen projecten te starten met Prince II om bedachte problemen op te lossen.
Het leven was simpeler,
Baaierd