Pik, pik, tok, tok.

Aan: Moeder@verzorghuishengelo.nl
Betreft: even een update
Bijlage: het ontstaan van multifunctionaliteit

Dag Moeder,

Gek hè? Nou schrijf ik toch al geruime tijd elke twee weken een stukje in het elektronische periodiek van onze universiteit, maar om nou te zeggen: wat vinden er boeiende discussies plaats …, nee niet echt. Vliegen ze elkaar dan schuimbekkend in de haren? Nou nee. Ik word er in ieder geval niet opgewonden van. Je weet dat ik er nog wel eens aardigheid in heb om de knuppel in het hoenderhok te gooien; de meute wat wakker te schudden, maar het lijkt er op alsof het universitaire publiek helemaal nergens meer opgewonden van wordt.

Zouden ze verzadigd geraakt zijn door de rotzooi die ze dagelijks op de porno-reclamekast door hun strot geduwd krijgen? Willoos, of misschien wel ademloos, oppervlakkige meninkjes van nog oppervlakkiger reclamezuil-bureaujournalisten absorberen om het vervolgens kritiekloos door te ventileren, vooral naar wie het niet wil horen.

Ik zal je maar niks vertellen over het kippenhok waar ik tegen wil en dank even in verzeilde. Het ging er gedurende mijn aanwezigheid de hele tijd over Prada-tasjes, fileproblemen, collega’s die te dom zijn om voor de duvel te dansen, de laatste waanzinnig geinige reclame ‘man (spreek uit: mèn) wat leeeeuk!’, en de volgende interessante cursus om te volgen. Pik, pik, tòk, tòk. Ik kon mijn eigen gedachten niet eens meer verstaan door dat hersenloze geleuter.

Gelukkig was ik vorige week ook nog in de Senaatszaal van ons Academiegebouw waar ik het voorrecht genoot om de promotie van je kleinzoon te mogen bijwonen! Wat een feest Moeder! In die geheimzinnige, wat schimmige, statige zaal, legden een aantal professoren gehuld in zwarte toga’s de promovendus het vuur aan de schenen. En ja, je mag trots op hem zijn. Hij verdedigde zich met verve!

Het bestaat nog aan de universiteit: ideeën uitwisselen, theorieën bedenken. Kijken of ze de toets van genadeloze kritiek kunnen doorstaan. Op zoek naar een gemeenschappelijke werkelijkheid. Niemand die zich persoonlijk aangesproken voelt of overtuigd moet worden. Gewoon uitzoeken hoe de zaken in elkaar steken. Een gezamenlijke speurtocht. Dat gevoel raak je een beetje kwijt in onze burelen.

Het toeval wil dat ik even daarvoor wat prentjes in dezelfde zaal moest schieten omdat er het een en ander aan de verlichting veranderd moet worden. Maar waarom toch?, vroeg ik me met de minuut steeds sterker af. Ja, je kan er moeilijk foto’s maken, maar dat hoort ook eigenlijk niet in zo’n zaal. Dat voorrecht is alleen aan de pro’s voorbehouden, hahaha. Er horen tradities in stand gehouden te worden! Oude spelen, die mits correct en met verve vertolkt saamhorigheid kweken. Die een beetje fout op het gemoed inspelen, dìt is onze universiteit.

Maar de wereld draait door en ook deze zaal moet Multi-Functioneel inzetbaar worden. Ruimte is schaars want duur. Dus moet er verlicht vergaderd worden. Agenda’s lezen.

Maar ik denk besmuikt dat er valoriserend gedineerd moet kunnen worden. Je zal toch die hagel in je hertenbiefstuk in het donker niet zien!

Kus,

Baaierd