Red onze archieven

Aan: LeenDorsman@geschiedenisliefhebbers.uu.nl
Betreft: Red onze archieven, Leen
Bijlage: Nog steeds op koers!

Ha Leen,

Het is al weer meer dan vier geleden dat er werd gevochten om het voortbestaan van ons universiteitsblad. Weet je nog? We haalden de landelijke pers. Het stof is neergedwarreld; we hebben nog een ‘periodiek’ met een redactiestatuut, ook al is dat nergens te vinden.

Waarom hebben we ons ook al weer zo druk gemaakt? Waren het beren op de weg? Zo zat ik wat te mijmeren op deze melancholieke vrijdagmorgen, uit het raam starend naar de mottige dag met een dampende bak koffie.

Tja, naarmate je ouder wordt, blijven er steeds meer zaken aan je kleven die je moet proberen kwijt te raken. Je rugzak dreigt steeds voller te raken. En daar waar je zaken achter je gelaten denkt te hebben, duiken ze onverwacht weer op. Toch maar even omkijken dan?

Bij de lancering van DUB, toch een feestelijk moment, was er meteen zorg over het opheffen van de oude site met gedigitaliseerde U-bladen, zo lees ik in mijn column. Werd die site daardoor gered van de ondergang? Of riep ik destijds te vroeg? En ja hoor, de geheugenmotor begint al weer te ronken.

Ik probeer wat vlammende retoriek en vurige pleidooien voor een onafhankelijk universiteitsblad digitaal terug te zoeken. De laatdunkende houding van de ‘vernieuwers’: De meeste mensen zijn tegen verandering. Maar ik kan niks meer vinden. De site Red het U-Blad is in de digitale oceaan verzwolgen. Uit de cloud geregend? Er verdwijnt nooit iets van het internet!

Gelukkig bestaat de site met de oude U-bladen nog wel. Alleen kan je er niet meer zoeken. De zoekmachine die het blad zo aardig ontsloot, is uitgezet. Een voorbode? Ik denk aan het verdwenen digitale archief van de Universiteitsraad.

Is dat erg?

Als je weet waar je vandaan komt, kan je misschien kijken waar je naar toe gaat. Krijg je een flauwe notie van wat er om je heen gebeurt. Hoop je erachter te kunnen komen of je niet als een gek in een cirkeltje rondrent. Hoop je dat je toch wat leert. Maar misschien is dat allemaal een illusie. Kom je erachter dat we telkens weer dezelfde fouten maken. Dat we niet in staat zijn iets te leren uit het verleden, laat staan redelijke voorspellingen voor de toekomst te doen.

Maar voor dat cynisme voel ik niks. Dus moet ik me wel blijven opwinden over de teloorgang van de bronnen die onze weg zichtbaar maken. Zonder collectief geheugen om naar te wijzen, is alles maar een mening. Dan moet je elke keer opnieuw uitleggen dat vrijheid geen cadeautje is. Dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Dat er continu alerte en moedige mensen nodig zijn die hun ogen niet willen sluiten voor wie of wat dan ook.

Ik heb niks te verbergen, roepen onze twitterende digitale faceboekers. Ze zijn hun context verloren. Als Alzheimerpatiënten dolend in Nirwana; het eeuwige nu. Boeddha zou er jaloers op geweest zijn!

Wij zijn als bladeren in de wind Leen,