Sadder and wiser
Aan: matthias@Uraadsledenvantoen.uu.nl
Betreft : sadder and wiser
Bijlage: Training U-raad
He Matthias,
Wat verdwaasd kijk ik naar mijn mail die me iets probeert wijs te maken wat ik toch niet kan bevatten. Het is een bericht van je plotselinge overlijden.
Ik zie je nog in actie na afloop van een trainingsweekend van de U-raad in een of ander vergaderoord op de Veluwe. We hadden twee dagen veel plezier gehad, en mooie plannen gemaakt voor het komende jaar van de U-raad. Bekaf; maar ons medezeggenschapsjaarplan lag op tafel! Met commissie-indelingen en al.
Natuurlijk kan ik het niet nalaten om wat foto’s uit die tijd op te scharrelen, maar omdat ik op dit moment thuis achter mijn bureau zit, kan ik alleen een gedeelte daarvan vinden. Het zijn foto’s van zo’n tien jaar geleden. Het jaar dat je voorzitter werd. En alles lijkt jong, fris en enthousiast op die foto’s. De wereld ligt nog open, lijkt oneindig haast. En het is alsof we alle tijd hebben om van de universiteit een plek te maken waar we ons thuis kunnen voelen. Gezamenlijk optimisme.
We kunnen nu niet weggaan, want er moet nog een rekening betaald! “Maar dat is toch allemaal prima in orde, of heeft die Nugteren weer aan de geldkraan van de Raad zitten draaien? Waar bemoeit die man zich toch mee. We hebben gewoon een budget Matthias!”
Maar een van de studenten bleek zich vreselijk te hebben vergrepen aan de drank in zijn hotelkamer tijdens een afterparty midden in de nacht. Tsja, shit happens. Behalve erg slim toch te onervaren!
Ik zeg: “Matthias dat is dan mooi zijn probleem. Hij lost ‘t maar op! Als je zo stoer bent om te zuipen, moet je ook maar zo flink zijn om je rotzooi op te ruimen.”
Jij vond dat we wel iets moesten doen. Dat we ‘m zo niet achter konden laten. En dat het ook nog een beetje discreet opgelost moest worden. Ik liet me natuurlijk weer overhalen. De naam van de universiteit… .
En zo ging het meestal. Dat is een werkwijze die me uiteindelijk uit de raad deed stappen. Incasseren en steeds weer inleveren om de lieve vrede met het college te bewaren. Ik ben zo niet. Ik gooi er liever een schepje bovenop om duidelijk te krijgen waar iedereen staat. Ik vond het geen tijd om in te leveren. De laatste restjes zeggenschap van de raad werden stukje bij beetje door collegevoorzitter Van Rooy behendig opgeruimd.
En elke keer begonnen we opnieuw. Waarbij jij elke keer de zaak suste en ik dacht ok, maar dat doen we in het vervolg niet meer zo. De beuk moet er in.
Mijn archiefje vertelt nog wat er speelde. Over de dubbele agenda’s van personeelsleden. De onbevangenheid en het enthousiasme van studenten en hun rappe manier van zaakjes oppakken. Die “aardige” Amman die wegkwam met zijn door en door slechte reorganisatie. Het verraad van Martin. De kwestie Debye. Leefbaarheid, duurzaamheid. Onze topics van toen.
Daar waren we het gelukkig altijd over eens.
Uiteindelijk gaf ik het op en jij niet. Dat blijft je sieren.
Baaierd