Smeuïge details

Aan: Bas@universiteitshistorici.uu.nl
Betreft: Smeuïge details
Bijlage: Bert Determeijer

Ha Bas,

Ik miste je vorige week op een klein feestje waar de gedigitaliseerde versie van het universiteitsblad ten doop gehouden werd. Hoor je me een klein beetje juichen? Het is nog niet echt goed ontsloten, maar men heeft me verzekerd dat de zoekfunctie, die nu alleen nog binnen een jaargang werkt, verbeterd zal worden (ik kon mezelf nog niet vinden hahaha).

Gek hè, dat als je ouder wordt je toch steeds vaker gedwongen wordt terug te kijken? Nog vreemder is het om stukken van jezelf terug te lezen waar je geen flauw idee meer van hebt hoe die uit je pen hebben kunnen vloeien. Ik herinner me gebeurtenissen vaak in vlagen. Zoals me dat ook ineens op dit feestje overkwam:

Ooit hadden we een voorzitter van het College van Bestuur, de heer Ginjaar. Men vond het een potentaat. Ik vond dat hij een schitterende bril op had.
Ik was loopjongen en manusje van alles (veel meer is er eigenlijk nooit van me geworden), en herinner me ook niet waarom ik in zijn kantoor op de vijfde was. Waarschijnlijk om wat getekende brieven op te halen, denk ik.

Hij had altijd de gewoonte om rustig door te gaan met het lezen van zijn stukken als iemand zijn kamer binnenkwam. Zegt u het maar, zei hij dan, meestal zonder op te kijken. Ik had het idee dat hij dat een beetje liet afhangen van wie er binnenkwam. Ik wachtte altijd rustig tot hij opkeek.

Terwijl ik net stond te wachten, kwam er iemand van de civiele dienst binnen om hem uit te nodigen mee naar beneden te gaan om een keuze te maken uit drie vergaderinstallaties voor de U-raadzaal. Indertijd nog een soort Tweede Kamer van de universiteit (vergelijk eens met nu). Ze waren tijdenlang bezig geweest met het uitzoeken van een goede leverancier en hadden een proefopstelling met drie installaties in de U-raadzaal gemaakt.
Hans, kom mee kijken, zei hij tegen me. Ik weet niet waarom hij dat vroeg. Het overkwam mij vaker en ik vond het altijd leuk om bestuurders in actie te zien.

In de zaal zat een hele delegatie van ambtenaren die zich druk hadden gemaakt om dit varkentje eens goed te wassen. Trots, maar wel in spanning. De club viel stil toen de voorzitter van het College van Bestuur binnenkwam. Hij liep naar een van de vergadertafels, drukte op het knopje en het rode lampje ging branden. Kunt u mij verstaan?, vroeg hij terwijl hij zich licht voorover boog naar de microfoon? Ja!, riep de menigte rond de tafels.
Dan is dit ‘m, zei Ginjaar in de microfoon, wenkte mij weer mee en stapte de zaal uit. De verbijsterde menigte achterlatend.

Bas, ik las dat jij onderzoek doet naar de geschiedenis van het ondersteunend personeel en de wijze waarop de ondersteuning was georganiseerd, aan de Universiteit Utrecht tussen 1876 en 2011. Kan niet wachten op de smeuïge details. Bas, die komen toch wel hè? Heftig!

Je Baaierd