Wachten op een geestelijke tsunami

Aan: secretariaat@reorganisatiesluitposten.uu.nl
Betreft: Een tsunami voor de geest
Bijlage: core business?

Ha trouw secretariaat,

Merkwaardig weer is het vandaag he? Na dat fantastische weekend waarin ik dacht dat het al weer vakantie was, is het me nu wat vreemd te moede. Ineens een zonnetje; dan plotseling trekt alles dicht en valt het water met bakken uit de hemel. Ze hadden het zelfs over een tsunami aan de Hollandse kust. Ja, echt waar. Alle media in rep en roer. Ontredderde strandexploitanten renden radeloos achter hun broodwinning aan de zee in! Menigeen verdronk zowat bij het redden van zijn schamele have die het zeegat koos. Het moet niet gekker worden.

Woedde maar zo’n tsunami door de geest van de mensen die hier werken en studeren. Een minderheid vraagt zich af wat we hier eigenlijk aan het doen zijn en waarom we de dingen doen die we doen. Dan is er een aantal (waarschijnlijk dezelfde minderheid) dat gewoon zijn werk zo goed mogelijk probeert te doen gezien alom heersende bureaucratie. De overgrote meerderheid is bezig met zijn carrière en de daarbij behorende politieke spelletjes.

Bijna niemand is gewoon met zijn werk bezig.

Is dat ernstig? Welnee. Als je niet anders gewend bent is het de waan van de dag. Zoals ik vorige keer al schreef: we zijn weer aan het reorganiseren. Het leuke daarvan is, voor zover leuk mogelijk is, dat dan duidelijk wordt waar het hier over gaat.

Ik zal de meelezers proberen te vertellen hoe zoiets verloopt. Die denken in hun onschuld natuurlijk dat er tijdens een bijeenkomst met het voltallige personeel verteld wordt hoe wij (men?) de ontstane problematiek gaan oplossen in het werkveld.  En waar de verbeteringen liggen.

Maar nee. Dat blijkt nèt iets anders uit te pakken. Duurzaamheid, kwaliteitsverbetering en effectiviteit van de organisatie komen niet eens aan de orde. Laat staan dat er een visie ontwikkeld wordt over het waarvoor en hoe van ons werk. Zo’n honderd intelligente, weldenkende aanwezigen zitten beleefd te luisteren hoe een half uur lang de functie van nieuwe programmadirecteur wordt gepositioneerd met de plaats daarvan in de huidige directie. In de resterende tijd wordt de toekomst van de ‘overige’ afdelingen er door gejast. Het managementteam twijfelt aan de competenties van het huidige personeel in de te vormen organisatie. Ja hoor, en daar waar je verwacht dat er meer clubjes gaan samenwerken, wordt er gelukkig toch weer gesplitst! Bravo.

Je ziet de volgende reorganisatie zich al aftekenen.

Oh ja, wat er met het secretariaat gebeurt weten we nog even niet. Een fte meer of minder verreken we wel.

Hoe respectloos.

Het wachten is op een geestelijke tsunami bij het management. Dat altijd maar roept dat ‘men’ niet wil veranderen, maar uiteindelijk goed zorgt voor zichzelf.  Bang is nieuwe wegen in te slaan. Mensen meer verantwoordelijkheid te geven. Functies interessanter te maken. Samenwerking te bevorderen. Zouden ze wel kunnen faciliteren en een koers uitzetten?

Gaat Zero Footprint voor die tsunami zorgen? We gaan het meemaken.
Altijd optimistisch blijven hoor!
 

Jullie Baaierd