Als het om selectie gaat

Ik cruis 's nachts op de linkerbaan van de snelweg. Mijn beste vriendin zit naast me en we zingen keihard Tesla dingen van Fokke Simons mee. We rijden al die auto's aan de rechterkant voorbij. Ik geef plankgas en met een constante snelheid rollen we de nacht door. In geen tijden heb ik me zo goed gevoeld. De adrenaline giert door m'n lijf. Laura draait de volumeknop omlaag. “Het was zeker geen schoonheidsfout”, zegt ze. Ik kijk haar verward en lachend aan. “Wat? Hebben we het weer over m'n liefdesleven?” “Je hebt een essentieel deel van voor laten gaan niet onder de knie”, zegt de examinator terwijl hij me bezorgd aankijkt. Mijn dagdroom wordt onderbroken. Het cruisen op de snelweg wordt alwéér uitgesteld.

Ik ben ongelofelijk boos. Mij is onrecht aangedaan. Twee weken geleden heb ik m'n hele examenrit als een halvegare lopen lullen over al mijn denkstappen tijdens het rijden. “Ik zie een rotonde, koppeling in, naar z'n twee, koppeling omhoog, die auto slaat af... En we kunnen.” Ik deed alles perfect. De examinator zag én hoorde het. Toch moest en zou hij me laten zakken op een pietluttig foutje. Vervolgens zegt hij bij de nabespreking dat hij hoopt dat ik het begrijp.

Nee, natuurlijk niet. Om me heen zie ik idioten met hun koppen omlaag naar een scherm kijken tijdens het rijden, slapende bestuurders die onnodig links blijven rijden op de snelweg, arrogante zakken met Audi's die van bumperkleven een hobby en karaktereigenschap hebben gemaakt, maar mij laat hij zakken. Omdat ik een tel op de verkeerde weghelft stond doordat ik op de auto voor mij moest wachten. Tevergeefs zeg ik dat de situatie helemaal niet gevaarlijk was en dat het maar één seconde duurde. “Eén seconde kan je je leven kosten in het verkeer.” Oké dan, drama queen meets drama queen.

Vorige week hielp ik mee op de Master Open Dag. Een derdejaars informatiekundestudent keek me angstig aan toen hij vertelde dat hij bij de presentatie had gehoord dat je minimaal een 7 gemiddeld voor al je vakken moet staan om de desbetreffende master te volgen. “Dit is een prominente studie, als je niet zo ambitieus bent, hoepel je maar op naar de statafel naast me waar ze die eis niet hebben”, zou ik gezegd hebben als ik net zo'n zuurpruim zou zijn geweest als mijn examinator. In plaats daarvan legde ik uit dat het maar een advies was van die 7 en dat hij met een behoorlijke motivatiebrief zeker toegelaten zou worden. Die middag kreeg ik een vraag met dezelfde strekking. Een meisje maakte zich zorgen of ze de master wel kon doen, omdat ze vertraging had opgelopen. Ze had vier jaar over haar bachelor gedaan vanwege veel nevenactiviteiten Ook dit soort dingen zijn altijd bespreekbaar, zei ik, en uitzonderingen kunnen hiervoor worden gemaakt.

Ik geniet enorm van situaties waar dingen door de vingers worden gezien (met een beetje een geldige reden natuurlijk). Ze maken het leven simpelweg een stuk aangenamer en humaan. Iemand op een kleine fout of tekortkoming afslachten is niet per se nodig naar mijn mening. Gelukkig is de Universiteit Utrecht het CBR niet en het CBR heeft gelukkig niet de macht om mijn positieve kijk op mijn rijcarrière te beïnvloeden. Het voordeel van zeshonderd rijlessen is dat ik na het halen van mijn rijbewijs waarschijnlijk kan fileparkeren met mijn ogen dicht.