Angst en onzekerheid met een vleugje privilege

Als zorgeloze studente leef ik het leven des levens. Ik zou niet eens kunnen zeggen wat ik precies wil doen wanneer ik ouder ben of hoe mijn leven er over 5 jaar uitziet. Kortom; er kan nog zoveel gebeuren en alles ligt open. Dit kan een hele rare en beangstigende, maar ook een vrije en geruststellende gedachte zijn. Alles komt uiteindelijk wel goed, toch? 

Maar de afgelopen tijd begin ik mij steeds meer af te vragen of het echt wel goed komt. Ik heb het dan niet per se over mijzelf, maar over de wereld. Want met alle geopolitieke spanningen, klimaatproblematiek en woningcrisissen wordt het steeds lastiger om als student positief naar de toekomst te kijken. Hoe zorg je dat je niet ten onder gaat aan een negatief toekomstperspectief? 

Of je nou het nieuws kijkt, op Instagram scrolt of de krant leest - de meeste actualiteiten zijn simpelweg deprimerend. Want hoe ga ik ooit aan een huurwoning komen als ik nu al zie dat bekende influencers er maanden over doen om iets te vinden in de stad. Wat is mijn huidige spaargeld over tien jaar nog waard als de inflatie blijft stijgen? Zo wordt er zelfs gezegd dat mensen zich het einde van de wereld gemakkelijker voor kunnen stellen dan het einde van het kapitalisme. Het ziet er allemaal niet zo rooskleur uit, terwijl ik het nog niet eens heb gehad over de klimaatcrisis. 

Na een lezing over duurzaamheid en energietransitie belde ik mijn moeder, die een tijdje binnen deze sector heeft gewerkt. “Maar mam, wist jij dan al dat wanneer we al ons energieverbruik door middel van herbruikbare en duurzame energiebronnen willen faciliteren, we maar 3 procent van de grondstoffen die daarvoor nodig zijn op aarde hebben? Én dat dat ons maar voor de komende 30 jaar van energie kan voorzien? Én dat dit dan is gebaseerd op ons huidig energiegebruik en daarin geen rekening is gehouden met de bevolkingsgroei? Wist jij dat allemaal al mam?” 

Ze wist het al. De term klimaatdepressie komt niet voor niks tegenwoordig steeds vaker ter sprake. Leef je dan liever in onwetendheid? 

Je zorgen maken over dit soort kwesties, is vaak ook een privilege. Want er zijn genoeg mensen die zich elke dag zorgen maken of ze volgende week wel drie maaltijden per dag kunnen eten en of ze hun zoontje wel mee kunnen sturen op groep-8-kamp. Het is een voorrecht om je zorgen te kunnen maken over duurzame ontwikkeling en mogelijk opkomende virussen wanneer er mensen zijn die zichzelf niet eens in de basisbehoefte kunnen voorzien. 

Om niet te bezwijken onder een negatief wereldbeeld, probeer ik vooral bewust met dingen om te gaan, in bepaalde mate meer kennis op te doen en mijn steentje bij te dragen wanneer dit kan. Misschien komt alles uiteindelijk ook wel echt goed. We gaan het zien.