Another (extra)ordinary day at the office

“Je bezoek is gearriveerd. Hij wacht al 15 minuten.” Heb ik de afspraak verkeerd in mijn agenda genoteerd? Ik haast me naar beneden voor het intakegesprek met een aankomende InclUUsion-student. Daarmee begin ik een doorsnee dag op kantoor. InclUUsion-studenten komen liever te vroeg dan te laat, ze willen geen slechte eerste indruk maken. We schudden elkaars hand: “Aangenaam kennis met u te maken mevrouw, ik ben Mohammed.”

Mohammed (30) komt uit Syrië. Hij heeft veel documenten en diploma’s bij zich. Ik vertel Mohammed dat ik vooral van hém wil horen wie hij is. Wij schakelen over op het Engels. Ik moet een idee krijgen van zijn niveau. Met enthousiasme vertelt hij over zijn studie economie in Damascus. Na zijn bachelor doet Mohammed werkervaring op in het buitenland. Even vergeet ik dat hij uit een oorlogsgebied komt, tot hij over zijn leven als vluchteling begint. “I want to become a productive person again. I feel that I am wasting my knowledge and my experience. I have done nothing for a year now.” Hij vertelt dat hij in Afrika werkte, maar omdat hij van Palestijnse afkomst is, mocht hij daar niet blijven. “I had two choices: go back to the war in Syria or become an asylum seeker and cross the desert.”

Vluchtig vertelt hij over zijn reis door de woestijn, Libië, de overtocht per rubberboot over de Middellandse zee, de redding door de Italiaanse kustwacht, de reis naar Nederland. Ik ken deze verbazingwekkende verhalen van vooral de televisie en de krant, maar sinds augustus hoor ik ze ook dagelijks aan deze tafel waar ik nu met Mohammed aan zit. Ze zijn helaas dagelijkse kost geworden. Ik ben er zoals altijd stil van.

In Nederland aangekomen, hoopt Mohammed op een leuke baan. Hulporganisaties raden hem aan om iets eenvoudigs te zoeken. Hij is het daar niet mee eens en besluit om een sollicitatiebrief te sturen naar een van de grootste consultancybedrijven in Nederland. “One of the big 4?, vraag ik verbijsterd. Hij is gewend aan verbaasde reacties.

Mohammed wordt aangenomen, maar al snel blijkt dat hij zonder masterdiploma zijn gewenste functie niet mag vervullen en besluit om verder te studeren. Hij wil de master International Management bij de UU volgen. InclUUsion lijkt hem een geweldige kans om zich daar op voor te bereiden en wegwijs te worden in het Nederlands onderwijssysteem.

We nemen de cursuslijst door en we bespreken de opties. Hij kiest een moeilijke cursus uit, maar aan ambitie en zelfvertrouwen geen gebrek: “I can do it”.

Een paar weken later spreek ik Mohammed weer. Hij noemt de cursus “pittig” maar hij heeft het goed naar zijn zin. Door middel van het volgen van onderwijs geeft hij weer perspectief aan zijn toekomst. Hij is de universiteit dankbaar voor dit programma.

Ik antwoord dat ik blij ben dat er weer een student goed op zijn plek zit en loop naar beneden voor mijn volgende afspraak.

*Het verhaal is waargebeurd alleen de naam Mohammed is gefingeerd.