Bijzondere bijbanen

Damia Carli heeft een aantal heel bijzondere bijbanen gehad. Van mysteryshopper tot paskamerguard. Als koerier kwam ze terecht op een onbewoond eiland.
Ik heb veel aparte baantjes gehad. Los van de paar euro die het me leverde, ging het mij vooral om de ervaring. Ik ben mysteryshopper voor grote Nederlandse ketens geweest, popcornmeisje op grasmaaierbeurzen, cheffin glaasje-water bij de slecht-nieuws-gesprekken van een bank en vertegenwoordigster van onbetaalbare olijfolie. Ja, zelfs paskamerguard: mensen uit te kleine kleding zien te krijgen. Een kwestie van damage control.
Wat me nog altijd helder bijstaat, is een opdracht die ik jaren geleden heb aangenomen. Of ik een paar dagen met een bestelbus door het land wilde toeren als koerier. Vol goede moed ben ik uit Utrecht vertrokken met een navigatiesysteem, een goed gevulde laadruimte en een lijst met adressen. Bij mijn eerste stop, een niet nader te noemen locatie in de Bible Belt, bleek een jurk niet de meest geschikte kledij te zijn bij het in- en uitstappen. Bij de tweede stop raakte ik een deel van mijn lijst kwijt en heb ik zelfs even overwogen om in navolging van het papier ook te water te gaan.
Tegen de avond had ik al een tijd geen tegenliggers meer gehad. Ik reed op een landweggetje en was opgelucht dat het navigatiesysteem eindelijk weer begon te brabbelen: “linksaf slaan, daarna, neem de veerpont”. Ik wist niet dat dit apparaat het woord “veerpont” kende en kon dan ook niet stoppen met grijnzen. Verscholen achter het riet lag daar inderdaad een zeer gammel pontje. Aangezien mijn geld uren eerder al was opgegaan aan snelwegvoedsel en ik niet het idee had de goede kant op te gaan, probeerde ik te keren. Dat bleek geen optie. Met een lieve glimlach heb ik de hoogbejaarde kapitein overtuigd van de noodzaak dat ik ècht aan de overkant moest zien te komen.
Trots dat het mij toch maar gelukt was, zette ik mijn zoektocht voort. Pas toen heb ik geconstateerd dat ik mij op een onbewoond eiland bevond (als je schapen niet meetelt). Bovendien was mijn tank bijna leeg. In paniek ben ik teruggekeerd naar de oude veerman en heb ik een lauwe milkshake en het telefoonnummer van mijn oudtante geruild tegen een paar liter benzine. Het adres waar ik naar op zoek was heb ik nooit gevonden. Het uitzendbureau heeft me nooit meer teruggevraagd, maar ik was wel weer een ervaring rijker. 

Blog
on 20/11/2012

Damia Carli heeft een aantal heel bijzondere bijbanen gehad. Van mysteryshopper tot paskamerguard. Als koerier kwam ze terecht op een onbewoond eiland.

Ik heb veel aparte baantjes gehad. Los van de paar euro die het me leverde, ging het mij vooral om de ervaring. Ik ben mysteryshopper voor grote Nederlandse ketens geweest, popcornmeisje op grasmaaierbeurzen, cheffin glaasje-water bij de slecht-nieuws-gesprekken van een bank en vertegenwoordigster van onbetaalbare olijfolie. Ja, zelfs paskamerguard: mensen uit te kleine kleding zien te krijgen. Een kwestie van damage control.

Wat me nog altijd helder bijstaat, is een opdracht die ik jaren geleden heb aangenomen. Of ik een paar dagen met een bestelbus door het land wilde toeren als koerier. Vol goede moed ben ik uit Utrecht vertrokken met een navigatiesysteem, een goed gevulde laadruimte en een lijst met adressen. Bij mijn eerste stop, een niet nader te noemen locatie in de Bible Belt, bleek een jurk niet de meest geschikte kledij te zijn bij het in- en uitstappen. Bij de tweede stop raakte ik een deel van mijn lijst kwijt en heb ik zelfs even overwogen om in navolging van het papier ook te water te gaan.

Tegen de avond had ik al een tijd geen tegenliggers meer gehad. Ik reed op een landweggetje en was opgelucht dat het navigatiesysteem eindelijk weer begon te brabbelen: “linksaf slaan, daarna, neem de veerpont”. Ik wist niet dat dit apparaat het woord “veerpont” kende en kon dan ook niet stoppen met grijnzen. Verscholen achter het riet lag daar inderdaad een zeer gammel pontje. Aangezien mijn geld uren eerder al was opgegaan aan snelwegvoedsel en ik niet het idee had de goede kant op te gaan, probeerde ik te keren. Dat bleek geen optie. Met een lieve glimlach heb ik de hoogbejaarde kapitein overtuigd van de noodzaak dat ik ècht aan de overkant moest zien te komen.

Trots dat het mij toch maar gelukt was, zette ik mijn zoektocht voort. Pas toen heb ik geconstateerd dat ik mij op een onbewoond eiland bevond (als je schapen niet meetelt). Bovendien was mijn tank bijna leeg. In paniek ben ik teruggekeerd naar de oude veerman en heb ik een lauwe milkshake en het telefoonnummer van mijn oudtante geruild tegen een paar liter benzine. Het adres waar ik naar op zoek was heb ik nooit gevonden. Het uitzendbureau heeft me nooit meer teruggevraagd, maar ik was wel weer een ervaring rijker. 

Tags: bijbaan

Advertentie