Co-auteurschap is dood, lang leve co-auteurschap

“By clicking submit, you and all co-authors confirm that the manuscript is original, has not been previously published, and is not under consideration for publication elsewhere. Additionally, you agree to the journal’s terms and conditions, including adherence to ethical guidelines, and accept full responsibility for the content of the article.”

Weifelend klik ik op submit. Ik heb het hele artikel nog eens doorgelezen. Ik sta helemaal achter het artikel dat ik zojuist heb ingestuurd naar een wetenschappelijk tijdschrift. Of nou ja, helemaal… Er was dat gebruik van het woord ‘bias’ op een manier die mijn coauteurs graag wilden maar waarvan ik vreesde dat het tot verwarring kon leiden. Maar ja, ga ik nou om dat ene woord een publicatie laten schieten? 

Gelukkig ben ik in ieder geval wel helemaal overtuigd van onze analyse. Of nou ja, helemaal… Er zijn delen van de statistische analyse, uitgevoerd door één van mijn co-auteurs, die ik niet in detail snap. Maar ik kan de volledige verantwoordelijkheid toch wel accepteren? Ik ben zelf betrokken geweest bij de dataverzameling. Er is interne discussie geweest over de uitvoering van de analyse, dus er hebben meerdere paar ogen naar gekeken. En na het insturen gaat het nog door peer review – dan beoordelen meerdere experts het uitgevoerde wetenschappelijke onderzoek op kwaliteit. 

En toch. Als er een fout wordt ontdekt in het artikel of, in het ergste geval, zelfs fraude, dan word ik medeverantwoordelijk gehouden. 

Veel van mijn onderzoek is multi- of interdisciplinair. Dat betekent dat er altijd onderdelen zullen zijn waarin ik minder expertise heb en die ik dus minder goed begrijp. Het betekent dus ook dat ik me altijd afvraag of ik wel verantwoordelijkheid kan nemen voor artikelen die ik samen schrijf. 

Studenten herkennen mijn ervaring wel. Zij zetten altijd al hun naam op een groepsopdracht die ze vaak maar deels begrijpen. Daarnaast nemen ze ook nog eens blind verantwoordelijkheid voor het eindproduct. In principe zijn alle groepsleden namelijk verantwoordelijk als er plagiaat in het document wordt ontdekt. Maar welke student checkt de groepsopdracht op plagiaat vóór het inleveren? Welke student heeft daar toegang toe? Is het dan wel redelijk om van hen te verwachten dat ze verantwoordelijkheid nemen voor het hele eindproduct? En is het redelijk om dat van onderzoekers te verwachten? 

Ik probeer me een wereld voor te stellen zonder co-auteurschap. Alleen nog maar individueel onderzoek, of slechts erkenning voor één iemand in het team. Alles anoniem, waardoor niet alleen niemand verantwoordelijkheid draagt, maar ook niemand erkenning krijgt. Geen idee hebben wie je moet contacteren als je vragen hebt over een artikel, omdat er geen correspondentieauteur is. Dat klinkt óók niet als een wetenschappelijke wereld waarin ik wil werken. Maar hoe lossen we dan het probleem van co-auteurschap op?

Misschien kunnen we beter de knelpunten adresseren in plaats van het kind met het badwater weg te gooien. Sommige tijdschriften gebruiken bijvoorbeeld het CRediT (Contributor Roles Taxonomy) systeem om duidelijk te maken welke auteur welke bijdrage heeft geleverd aan een wetenschappelijke publicatie. Dit systeem omvat verschillende rollen zoals conceptualisering, data-analyse, methodologie of schrijven, waardoor een transparante weergave van de individuele bijdragen wordt gegeven. Wellicht kunnen we iets soortgelijks introduceren om aan te geven met welke onderdelen we het eens zijn en voor welke we verantwoordelijkheid nemen. 

Co-auteurschap is dood, lang leve co-auteurschap.