De Amerikaanse kloof tussen rijk en arm
St. Louis is echt een geweldige stad en het blijft me verbazen hoeveel deze - relatief onbekende - stad te bieden heeft. Maar waar ik niet aan kan wennen is het enorme verschil tussen rijk en arm, wat hier over het algemeen betekent: het verschil tussen blank en zwart.
Central West End, mijn buurtje in St. Louis, is een mooie wijk die veel gezellige restaurantjes en caféetjes heeft. Er wonen veel studenten en medewerkers van de Washington University Medical School en het bijbehorende ziekenhuis. Ik voel me hier super veilig en kan overal op mijn fietsje naar toe. De meerderheid van de bewoners is blank of Aziatisch.
Nog geen twee blokken naar het noorden veranderen de prachtige, nette straten in slecht onderhouden wegen vol vuilnis. En de scheiding is slechts één straat: Delmar Street. Al in mijn eerste week waarschuwde mijn huisbaas me dat de buurt waarin we wonen een veilige plek is, maar dat hij niet kon instaan voor mijn veiligheid als ik naar het noorden zou gaan.
De BBC heeft er in 2012 een documentaire over gemaakt: The Delmar Divide. Hierin laten ze zien dat in mijn wijk 70 procent van de mensen een bachelordiploma heeft, tegenover 10 procent ten noorden van Delmar Street. En dan hebben we het nog niet eens over het drievoudige inkomen of de vijfvoudige huiswaarde in mijn buurt.
Opgegroeid in een veilig Brabants dorp, met een flinke dosis Hollandse nuchterheid, laat ik me niet zo gauw vertellen waar wel en niet naartoe te gaan. Maar de vele sirenes die we 's nachts vanuit de verte horen en de zoveelste shooting van de maand in het nieuws, zetten je toch wel aan het denken. Als je hier tot de armen behoort, ben je zó arm dat je gewoon niets te verliezen hebt.
Er wordt wel van alles tegen de armoede gedaan, zoals de vele Food Drives die hier georganiseerd worden. Universiteiten, supermarkten en andere instanties zamelen houdbaar voedsel in voor kansarme kinderen die anders niets te eten hebben. Ik vind het al bedroevend dat sommige mensen nooit eens 'n weekendje weg kunnen of geen geld hebben voor nieuwe kleren. Maar dat je geen geld hebt om je eigen kind te voeden, dat geeft toch wel de ernst van de armoede aan.
Het is te bizar voor woorden dat in zo'n ontwikkeld land, in zo'n vooruitstrevende stad, nog steeds zulke grote verschillen zijn tussen de inwoners. En hoewel ik St. Louis zeker ga missen als ik hier weg ga, ben ik blij dat ik terug ga naar een land waar we het toch beter voor elkaar hebben.