De corrupte ijskast
Maandagochtend, ik heb haast en trek snel mijn ontbijtlade open. Leeg. Shit, opnieuw geen eten. Mijn ontbijt is waarschijnlijk ‘geleend’ door een huisgenoot. Vluchtig kijk ik de kamer rond en kijk in een lade van een van de huisgenoten: die is rijk gevuld met voedsel. Een zak met vijf kaiserbroodjes lacht me toe. Ik pak twee broodjes en vertrek naar mijn stage.
Na een lange dag kom ik thuis, mijn huisgenoot vraagt of ik zijn brood heb gepakt? Ja, beken ik en verklaar nuchter dat mijn ontbijt weg was. Huigenoot: “Dus als er van jou wordt gestolen, steel jij bij een ander?” Ik: “Kijk, je moet het zo zien: onze ijskast en ontbijtlade zijn ten prooi gevallen aan corruptie. Iedereen pakt van elkaar en er is geen toezichthouder die controleert of handhaaft, laat staan daaraan consequenties verbindt.”
Ik moet daardoor helaas constateren dat het systeem is uitgelopen op louter eten of gegeten worden. Huisgenoot: “Laat mij niet lachen. Het systeem is niet corrupt, dit is gewoon jouw slechtste excuus ooit. Daarnaast heb ik nog nooit iets gestolen, noch van jou noch van de rest.” “Precies”, zeg ik, “dat is ook het probleem. Iedereen bevestigt noch ontkent zijn of haar schuld wanneer er iets gestolen is. Daar gaat het mis. Aangezien de cultuur van een systeem en het gedrag van mensen moeilijk te veranderen zijn, kun je beter accepteren dat het gebeurt en zoeken naar een passende methode om daar vorm aan te geven. Bovendien leveren deze discussies over het ‘stelen’ constant frustratie en irritatie op. Niet alleen vervelend wat betreft het kwijtraken van je eten, maar ook nog vervelend voor de sfeer in huis.”
“Daarom stel ik het volgende voor: slik het gedrag van een ander eens wat vaker, je bent zelf ook niet perfect. Leg niet op alle slakken zout. Dat voorkomt zoveel ellende. Ik bedoel: waar gaat het nu eigenlijk over? We maken toch niet echt ruzie over twee broodjes, of wel? Kunnen we niet beter afspreken om de ijskast tot de gemeenschappelijke ruimte te rekenen vanaf nu?”
Huisgenoot: “Maar wat als je dan iets anders wilt eten dan de rest, dan heb je toch ook je eigen eten nodig?” Ik: “Tuurlijk. Dat is onvermijdelijk. Koop dat dan ook vooral. Maar zuivelproducten als melk, kaas en boter, daar lig je toch niet krom over. Kop op. Denk ook aan de financiële voordelen van ‘groot’ inkopen. Hoeveel meer plakken kaas haal je uit een kilo dan uit een duur pak van 200 gram? Dat is niet alleen een kostenbesparing, maar ook nog goed voor het milieu.”
Op zich fijn als mensen kritisch zijn. Maar wanneer dat dag in dag uit gebeurt, verlies je de sfeer en gezelligheid in een groep. Samenwonen vereist barmhartigheid en minder aanstelleritis. Het draait uiteindelijk om vertrouwen en tolerantie. Dus als je weer eens tegen een onbenullige discussies aanloopt, denk dan: Hodie mihi cras tibi.