De vakantie in fases

Eveline Verburg kan de haar zomervakanties indelen in fases. Van de fase ik-heb-nog niet-door-dat-het –vakantie-is tot de laatste en moeilijkste fase van het bijna-weer-studeren.
De eerste fase is de ik-heb-nog-niet-door-dat-het-vakantie-is-fase. Deze eerste paar dagen ben je nog zó aan het na-stressen van je deadlines en ben je nog zo in het ritme van studeren, dat je niet doorhebt dat de vrijheid je toelacht. Je vrienden van een andere faculteit zitten nog te zwoegen in de UB, het regent nog dagelijks en alle geplande festivalletjes en vakanties zijn nog ver weg. Verspilling van je zuurverdiende vakantiedagen; ze wel hebben maar ze niet gebruiken zoals het hoort.
De tweede fase is het tegenovergestelde: de ik-heb-te-erg-door-dat-het-vakantie-is-fase. Deze begint op die ene dag dat je wakker wordt, even nadenkt en je opeens beseft dat je kunt blijven liggen. Zo lang als je maar wilt. Desnoods twee weken achter elkaar. Van vreugde spring je toch meteen je bed uit, bel je al je vrienden en trek je de stad in. Drie dagen later kom je verbrand, blut, uitgeput en met een kater thuis. Om vervolgens inderdaad twee weken in je bed te gaan liggen om bij te komen.
De derde fase is de ik-ben-lekker-al-op-vakantie-en-jullie-niet-fase. Spreekt voor zich. Hierin kun je naar hartenlust je thuiszittende vrienden de ogen uitkrabben met foto’s van de mooiste en zonnigste plekjes van Europa. Vergeet niet te vragen hoe hun werkdag was; verhalen over het verschonen van stinkende bejaarden of van vallende volle dienbladen op een overvol terras zijn altijd vermakelijk.
De vierde fase is het zwarte gat van de zomer: de iedereen-is-lekker-op-vakantie-en-ik-niet-fase. Zongebruind en vol aangedikte verhalen kom je terug van je eigen vakantie, om vervolgens te ontdekken dat je ze aan niemand kunt vertellen. Heel Utrecht is uitgestorven. De weken die volgen zijn pijnlijk. Terwijl jij zelf bejaarden wast of baco’s serveert, post heel je vriendenkring jaloersmakende vakantiefoto’s en –anekdotes op Facebook. Als je eindelijk klaar bent met werken, is er niemand om mee de stad in te gaan. Natuurlijk zijn dit ook de enige weken waarin het in Nederland non-stop regent en in de rest van de wereld de zon schijnt. De enige oplossing is afwachten en volgend jaar beter plannen, maar dan écht.
De laatste en moeilijkste fase is de bijna-weer-studeren-fase. Het besef dat de zomer echt weer ophoudt en de Universiteit echt weer verwacht dat je langskomt, is pijnlijk maar onvermijdelijk. Er volgt een soort re-integratie in de samenleving. Het hele proces van ontkenning, woede, onderhandeling, depressies en tenslotte aanvaarding wordt doorlopen. Ook voor de student met 12 weken vakantie is er geen ontkomen meer aan.
Die laatste fase heb ik dit jaar redelijk doorstaan, omdat ik mijn vakantie deels heb gewijd aan de studie naar mijn eigen zomervakantiefasering. Inzicht krijgen in mijn eigen falende vakantiepatroon is erg nuttig, nu nog leren om hier op in te spelen. Kan iemand me daar een paar weken extra voor geven?