De Zweedse sneeuwpiemel
Materstudent Ruben heeft een enerverende studietijd in het Zweedse Göteborg, zeker toen het hele land op zijn kop stond vanwege een plasser maatje XXXL.
Even was Göteborg een winterwonderland. Zeker 10 graden onder nul overdag en ruim 25 centimeter poederig witgoud uit de hemel. Een ‘snowpocalypse’ mocht het niet heten, maar het OV lag al volkomen plat na de eerste sneeuwval. Net als in Nederland dus eigenlijk. Chaos alom. Althans, zo vertelde een verslaggever van de Zweedse publieke omroep terwijl er achter hem een tram voorbijreed.
Göteborg haalde op nog een andere manier het nieuws, zelfs wereldwijd: met sneeuwpiemels. Het begon allemaal toen een local schlong artist op de bevroren stadssingel zijn (of ‘haar’, maar ik vermoed heel sterk ‘zijn’) gestileerde kunstwerk had achtergelaten. Zweden zou Zweden niet zijn als hierover geen internetverontwaardiging was uitgebarsten: dit was een schandaal, ‘t zou meteen weggeveegd moeten worden. Helaas kon de stadsreinigingsdienst er weinig tegen doen, het ijs was te dun om veilig te betreden.
Er zat niets anders op dan te wachten totdat de dooi zou invallen, of totdat de laag zou zijn aangedikt. Eenmaal verwijderd volgde enkele dagen later een hulde aan de oorspronkelijke éénmeterpenis, en wel in de vorm van een halve kilometer lange uitvergroting op een veld net buiten de stad. Waar het eerste werk een paar dagen tevoren voor levendige facebookdiscussies had gezorgd, veroorzaakte het uitwissen ervan voor publieke woede op de facebookpagina die net ter ere van de inmiddels iconische plasser was opgericht. En zo tekende de gemeenteambtenaar die eerder was belast met het wegvegen er één voor in de plaats, op ruwweg dezelfde plek.
Wellicht zou je verwachten dat Zweden - zo beschaafd en beheerst als ze heten te zijn - zich niet zouden laten verleiden tot zulke kinderachtige flauwekul. Niets is minder waar. Winterweersextremen zijn in dit deel van het land best zeldzaam. Zoveel sneeuw en zulke koude komen zelfs maar eens per twee decennia voor, heb ik me laten vertellen. Zo’n kans moet je grijpen.
Dus konden andere Gotenburgers het ook echt niet meer laten om hun innerlijke ondeugd los te laten. Vele velden en vijvertjes bevatten die week varianten op de idee-penis. Maar het was meer geworden dan kinderachtig sneeuwschrijven. De Sneeuwpiemel groeide in korte tijd uit tot een waar lokaal anti-establishment statement. Kunstanalytici en maatschappijcritici lieten zich niet onbetuigd bij de duiding van het fenomeen. Op dit punt werd het hele verhaal me te absurd om hoofdschuddend gegrinnik te onderdrukken. You stay golden, silly Swedes.
Ik begrijp het wel, geloof ik. Zulke opgeblazen onbenulligheden vormen een welkome kwinkslag. In een verder deprimerende reeks berichten over openlijk gewelddadige extreemrechtse groepen, verkrachtingen door vluchtelingen, het al dan niet catastrofaal barsten van de Zweedse huizenbubbel en verscheidene lugubere tienermoorden, is zulk dwaas nieuws precies wat men nodig heeft. Alsof dit donkere, koude, natte seizoen op zichzelf niet al moeilijk genoeg was om te verwerken. Inmiddels is alles gesmolten, maar om de Sneeuwpiemel zal nog lang na de winter gegiecheld worden.