Diversiteitsbeleid is al lang een papieren tijger

Ik had verwacht dat na de afgelopen verkiezingen, ik als adhd’er met een hoofddoek op, in zo’n woke bolwerk als de UU, behandeld zou worden alsof ik van adel was. Tot mijn ongenoegen blijkt echter niets minder waar! In deadlines zit nog steeds evenveel rek als een blok beton, om nog maar te zwijgen over het gebrek aan rek als administratie erbij komt kijken. 

Ik heb vaak gehoord dat vrouwen assertiever moeten leren worden. Brutale vragen, iets waar mannen minder moeite mee hebben, worden vaak beloond, niet afgestraft, zoals we zelf wel geneigd zijn te denken. Nou heb ik altijd al wel een brutale slag gehad, maar die ben ik door de jaren heen wel een beetje kwijtgeraakt. Een grote mond hebben wordt in ons schoolsysteem niet bepaald gekoesterd, kan ik wel stellen. Maar nu probeer ik mijn brutale slag weer een beetje op te pakken.

Een van die brutale dingen die ik deed, was me aanmelden voor het stipendium Bright Minds Fellowships van de UU. Hierbij vragen ze als een van de beoordelingscriteria je relatie tot ‘diversiteit’. Voor de aanvraag had ik blijkbaar eerst mijn masteraanmelding af moeten ronden, wat dubbelzinnig op de website vermeld staat. Ik krijg dat te horen in de collegevrije week om half 9 ‘s avonds terwijl ik ziek op bed lig. Of ik, met het de volgende dag voor 11.59 uur nog even kan afmaken. 

Het moment dat ik mijn aanmelding heb opgestuurd en een bevestigende e-mail wil sturen, kom ik er achter dat er 11:59AM staat, niet PM. Een week lang bijt ik op mijn nagels tot ik inderdaad te horen krijg dat ik kan fluiten naar mijn aanmelding. Ironisch vind ik het wel; als adhd’er lees je vaak over details heen, als iemand met een migratieachtergrond heb je toch altijd net een andere beleving van taal, maar daar heb ik nog nooit diversiteitsbeleid bij betrokken zien worden. 

Geen geldige reden
We kunnen allemaal zien dat je 1-0 achterstaat op de rest van de wereld als je adhd of autisme hebt, of als je ouders geen Nederlands spreken (wat mijn ouders overigens wel kunnen). De vorm die dat aanneemt, zoals je vergissen in tijden en data, teksten verkeerd begrijpen, moeite hebben met timemanagement, etcetera, zijn vervolgens vaak “geen geldige reden” om tekort te schieten. 

Hoe kunnen mensen dan geacht worden om zich uit hun positie te emanciperen? Door simpelweg zaken weg te hameren tot ze een netjes passend tandwieltje zijn? Als je überhaupt de tijd hebt voor zoiets, zal je tot je op dat punt bent nog vaak genoeg met je neus erop gedrukt worden dat je alles beter had moeten doen. De geoliede machine duldt geen vertraging; had je niet even aandachtiger de instructies verkeerd kunnen interpreteren?

Gemarginaliseerde groepen
De verantwoordelijkheid voor de marginalisering die gemarginaliseerde groepen ervaren, komt zo weer op het bordje van individuen uit die groepen. Wat mij persoonlijk betreft, kan ik tot in detail uitleggen waar de disconnect ontstaat tussen mij en de verwachtingen van de universiteit, en met mij denk ik vele anderen ook. Maar goed, echt een pakkende reden om uit te leggen waarom je een deadline hebt gemist levert het je niet op. Erg vernederend blijft het wel om jezelf constant zo uit te moeten leggen, ook voor mensen die daar vaak toch geen oor voor hebben.

Aan het einde van de dag moet de universiteit, net als elk ander instituut, eigenlijk vooral functioneren voor degenen die er gebruik van maken, en niet voor abstracte moralen als meritocratie en kansengelijkheid. Maar goed, tot die tijd hoeven onderbuikbrullers zich niet zoveel zorgen te maken over voorkruipers op de sociale ladder, want zoveel stelt het diversiteitsbeleid toch niet voor.