Doen studenten het beter in een schoolser systeem?
Weten jullie nog? Vroeger ging je elke dag van een uur of half 9 ’s ochtends tot een uur of 3 ’s middags naar school. Voor de meeste UU-studenten zijn dit soort dagen het ultieme schrikbeeld, maar ik zit er weer middenin.
Volg je aan de UU meestal niet meer dan twee vakken tegelijk en drie uur per dag en vier dagen per week college wel zo’n beetje het maximum is, maak ik hier ouderwetse schooldagen van zes à zeven uur lang. Ik volg hier dan ook geen twee, maar zes vakken en heb bovendien elke werkdag college.
Na anderhalve maand college volgen aan de Boĝaziçi universiteit begin ik geleidelijk te wennen aan de lange schooldagen. Maar ik realiseer me wel hoe erg gewend ik was geraakt aan de weinige contacturen die ik in Utrecht heb. Het studentenleven in Utrecht is wat dat betreft een luxeleventje vergeleken met hier.
Toch heeft het vele aantal uren college ook zo zijn voordelen. In Utrecht vind ik het door de vele vrije tijd nog wel eens moeilijk om achter de boeken te kruipen. Hier word ik door de vele colleges als vanzelf in de study mood gehouden. Doordat ik nu al een tijdje in Istanbul rondloop, hoef ik niet meer zo nodig elke dag toeristje te spelen. Een bezoekje aan de universiteitsbibliotheek de voorkeur geven boven het bezichtigen van bijvoorbeeld een of andere moskee is dan ook niet zo’n probleem.
Aan de andere kant heeft het hoge aantal onderwijsuren ook zo zijn nadelen. Ik word voor de meeste vakken geacht om het nodige te lezen buiten de contacturen om, en hoewel ik buiten de colleges om de nodige uren aan mijn studie besteed, red ik het niet om alles te lezen. Met de tussentijdse examens op komst, heb ik nog een behoorlijke berg leeswerk liggen, niet zo’n prettig vooruitzicht. Ik volg dan eigenlijk ook te veel vakken hier.
Dat aantal kan ik niet verkleinen. Krijg je aan de UU voor vier vakken per semester 30 ECTS, hier moet ik veel meer vakken volgen voor die 30 studiepunten. Een belangrijk verschil tussen Utrecht en Istanbyul is dat voor een universitaire bacheloropleiding in Nederland in principe drie jaar staat, terwijl aan de Boĝaziçi universiteit hier standaard vier jaar voor wordt uitgetrokken.
Het roept vragen bij me op. Is het Turkse onderwijssysteem niet zo efficiënt of jaagt het Nederlandse systeem ons te snel door de studie heen? Het maakt voor mij het afstuderen binnen drie jaar in elk geval al veel minder vanzelfsprekend. Maar goed, ik ben dan ook een vierdejaars bachelorstudent.
Eigenlijk vind ik het wel prima zoals dat hier aan de universiteit gaat. Misschien moest ik hier maar eens uitkijken naar een master.