Dwarse winkelwagens

Zomaar een weetje uit de cultuurgeschiedenis: grenzen bestaan niet. Ze lijken er soms wel te zijn, maar dat is alleen als je ze wil zien.

Zo waren er Franse historici die met statistieken in de hand beweerden dat er eind zestiende eeuw twee Frankrijken bestonden. Het noordoosten (ontwikkeld, modern) en het zuidwesten (onderontwikkeld, arm), netjes in tweeën gedeeld door de lijn Saint-Malo-Genève. Maar wat blijkt? Je kunt daar met gemak andere lijnen tegenover zetten. Verticaal bijvoorbeeld, havensteden in een Atlantisch netwerk versus een feodaal georganiseerd boerenland. Conclusie: als er overal grenzen zijn, zijn ze nergens. Liefhebbers van Voskuils Het Bureau kunnen hierbij denken aan de wetenschappelijke zoektocht van Maarten Koning naar de ‘cultuurgrens’ van de nageboorte van het paard.

Het dagelijks leven heeft geen boodschap aan deze wetenschappelijke finesses: ik woon in Italië en ervaar dagelijks ‘grenzen’. Ik wil ze ook graag zien; ik ben hier (deo volente) om vier jaar aan een proefschrift te werken en het zou wat saai zijn als dat in alle opzichten hetzelfde was als in Utrecht. Ik heb te maken met een andere taal (ho imparato qualche frase da memoria), andere koffie (vorrei un caffè in vetro –een beetje snobistisch), andere mentaliteit.

Zo is het hier geen enkel probleem om in de supermarkt je karretje dwars in het gangpad te parkeren en de enige overgebleven ruimte te benutten voor een inwendige monoloog over de te kiezen variant pasta (de keuze is groot). Zo hoort het hier in Florence, het is een kwestie van tijd voor ik het zelf ook zo zal doen, lichtjes klagen over deze ‘dwarskarretjes’ doen we alleen als buitenlanders onderling. Maar een cultuurgrens van het dwarskarretje, zo ergens rond de as Bordeaux-Boedapest? Ik betwijfel of Maarten Koning ‘m zou vinden.

Zie ook Anne die studeert  in Wales en Emilie die stage loopt in Berlijn.