Een bijbaan in Melbourne
Melbourne is duur. Zeker voor een uitwisselingsstudent met dorst. Chantal, bachelor in de Communicatie- en Informatiewetenschappen, gaat dus maar op zoek naar een baantje voor naast de studie.
Het mag geen verrassing heten dat Melbourne een dure stad is. Zo betaal je al snel zo’n 250 dollar per week voor een (gedeelde) kamer in de buurt van het centrum en is een klein biertje hier gemiddeld zo’n 5 dollar, omgerekend 3,50 euro. Het beweegt menig platzakke student ertoe om enkel en alleen nog maar goon te drinken: wijn van dubieuze herkomst die wordt verkocht in kartonnen dozen van vier liter voor slechts 10 dollar.
Het nadeel van goon is dat hoofdpijn de volgende ochtend vrijwel gegarandeerd de kop opsteekt. Een voordeel is dat de zilverkleurige plastic zak waarin de wijn zat, opgeblazen en als kussen gebruikt kan worden (het is een populaire mythe dat ‘goon’ het Aboriginalwoord voor ‘kussen’ is, hoewel het eigenlijk afkomstig is van het woord ‘container’).
Om een leven van ofwel protestantse soberheid, ofwel enkel goon en ander goedkoop vermaak te vermijden, kiezen veel studenten ervoor om een baantje te zoeken. Het minimumloon ligt hoog in Australië: minstens 17 dollar per uur als je ouder dan 18 bent, wat betekent dat je voor twintig uur werk per week heel wat biertjes kunt kopen.
Ook ondergetekende zag al snel in dat de verhouding tussen werk en beloning in Melbourne zeer aantrekkelijk is. Twee maanden geleden besloot ik dan ook vol goede moed op zoek te gaan naar een baantje. Helaas bleek ik niet de enige te zijn.
Honderd mailtjes en nog geen baan
De arbeidsmarkt in Melbourne is een harde wereld. Er zijn veel baantjes te vergeven, vooral in de horeca, maar er zijn nóg meer werkzoekenden, waaronder velen die niet slechts een paar maanden hier zijn, enkel parttime kunnen werken en in Verweggistan wonen (ook wel bekend als de suburb Burwood).
Na zo’n honderd mailtjes te hebben verstuurd en handenvol CV’s uitgedeeld te hebben, moest ik helaas tot de conclusie komen dat een baantje er voor mij niet in zit. Om aan te geven hoe treurig de situatie is: zelfs de Subway wilde mij, superleuke studente met grappig accent en vier jaar horeca-ervaring, niet hebben.
Sollicitatietips voor Melbourne
Desalniettemin wil ik toekomstige werkzoekenden in Melbourne niet compleet ontmoedigen. Als je veel kunt werken en minstens drie maanden beschikbaar bent, is het zeker wel mogelijk om een tijdelijk baantje te vinden in Melbourne, vooral als je de volgende tips in gedachten houdt:
TIP 1: Australiërs houden niet van e-mailcontact. Als je een mailtje naar een werkgever stuurt, verwacht dan vooral geen reactie terug. Het werkt veel beter om persoonlijk langs te gaan en je cv achter te laten.
TIP 2: Melbourne is groot, en hoewel het openbaar vervoer erg goed is, hebben werkgevers liever niet dat je van het openbaar vervoer afhankelijk bent. Een eigen auto hebben of relatief dicht bij je potentiële werklocatie wonen is dan ook een groot voordeel op de arbeidsmarkt.
TIP 3: Als je in de horeca wilt werken is een RSA (Alcohol Server Training) vaak een vereiste. Deze cursus gaat over de wetgeving omtrent het serveren van alcohol en is bedoeld om zaken als openbaar dronkenschap en underage drinking te voorkomen. Een dergelijke cursus wettelijk verplicht stellen klinkt misschien overbodig en betuttelend, maar is helaas de realiteit.
TIP 4: Er zijn horecagelegenheden die zwart werk aanbieden, vooral in de suburb St. Kilda. Horecagelegenheden als deze zijn altijd op zoek naar backpackers als goedkope tijdelijke werkkrachten. Hoewel dit eigenlijk verboden is en het loon vaak lager ligt dan gemiddeld, is dit voor de wanhopigen altijd een optie.
Daarnaast is het werkklimaat in steden als Perth en Brisbane natuurlijk veel milder dan in megasteden als Melbourne en Sydney. Maar met een beetje geluk en strategie is alles mogelijk. En mocht je toch geen baantje kunnen vinden: met goon, Dominos pizza’s van slechts 5 dollar en een relatief goedkope kamer in Verweggistan is het prima overleven als exchange student in Melbourne.