Een bosbezetting in Gent leidt tot aha-erlebnis

De bewondering die ik voel voor de mensen die ik in Gent hoog in de bomen heb ontmoet, ebt in de weken daarna niet weg. Ik zie ze nog hangen met touwen in de bomen die ze proberen te redden van de kap. Een vriend van me voert actie tegen de kap van het stukje bos Wondelmeerse in Gent. Samen met een groepje Vlaamse en Nederlandse anarchisten bezet hij het bos. Hij was altijd wel een radicaalo, maar ik ben nog nooit zo trots op hem geweest als nu. In de zomer ben ikeen weekje op bezoek geweest en voor mijn aankomst vroeg hij of ik mee de bomen in wilde. ‘Ja, maar ik heb hoogtevrees’, antwoordde ik. ‘Geen zorgen, mijn moeder kan het ook.’ 

Hij is een transformatie ondergaan: een heuse activistische wedergeboorte. Hij vertelt me dat hij is begonnen met kraken én dat hij zich meer verdiept in onder andere feministische literatuur. Zo zie ik mijn vrienden het liefst: boos en bewust. Op die manier is hij ook in het bos beland, een kraakgenoot vroeg of ‘ie mee wilde; nu woont hij daar al zes weken. Het kamp bestaat uit meerdere hutten in de bomen die ze met balken en touwen hebben gemaakt, zonder de natuur te beschadigen. Ook hebben ze meerdere hangmatten, tenten en matrassen in de bomen opgehangen waar mensen kunnen slapen. Alles is met elkaar verbonden door een stelsel van touwen waar je overheen kan klimmen. Deze plek is werkelijk de natte droom van elk kind die vroeger een boomhut wilde, en het mooiste: ze hebben voor alles geen cent betaalt, alle spullen zijn gedoneerd.

De dagen die ik daar doorbreng zijn knus; ik ontmoet allerlei mensen die vrijwillig in de zomer actievoeren. Een aantal van hen studeert in Nederland. Zoals, de nieuwsgierige Groningers die afkwamen op nieuws dat hier wat gebeurde; de Leidse Angela en Arie; Mehmet uit de buurt die wekelijks bij het kampvuur zit; de Vlaamse Wonderwoman die vaak spreekt over een konijntje. Vooral de amicale Bertus uit Groningen is behulpzaam, ‘Als je nog een Utrechtse student nodig hebt voor je artikel, kan ik wel doen alsof’. 

Ik leer ze kennen als mensen die andere waarden hebben in een wereld die draait om snelheid en comfort. Ze laten mij zien wat voor alternatieve levens er mogelijk zijn wanneer ongemak als deugd wordt gezien in plaats van obstakel. Daarnaast heb ik veel respect voor hun niet-afwachtende houding met betrekking tot. activisme. Wil je het bos kappen? Kom ons dan maar halen! 

Ik vrees om weer terug te keren naar mijn eigen bubbelbelt - een magische plek waar bevoorrechte randstedelingen elke dag bespreken hoe ze de wereld moeten redden door middel van het correcte gebruik van pronouns - en naar mijn leven op de universiteit. Behalve de Pro Palestina-demonstranten die - terecht - de UU willen bezetten én de klimaatactivisten zoals de XR-deelnemers, bedrijven de meeste mensen in mijn omgeving laissez-faire activisme. Ik kan me zelfs nog een keer herinneren dat iemand ‘geen tijd had’ om te stemmen die ene keer toen FVD de eerste kamerverkiezingen won. Ik sprak diegene eropaan dat ik het niet begreep en dat dit soort acties tot hele serieuze gevolgen kunnen leiden. Begrijp me niet verkeerd: het is niet mijn bedoeling om anderen mensen de les te lezen, maar we mogen best wat meer verantwoordelijkheid nemen. Ik heb het idee dat dat komt doordat we nog niet de urgentie voelen om iets te doen, onze levens lijden er namelijk nog niet onder.

Ik zelf kijk ook in de spiegel: sinds mijn gewelddadige arrestatie in Turkije was ik afgehaakt. Ik was moe en kon het niet meer opbrengen om activistisch te zijn. Ik trok me terug in mijn eigen wereld - wat dus mogelijk is als je privilege hebt. Ik vond dat het tikken van journalistieke artikelen wel genoeg was om de wereld een betere plek te maken. Daarnaast was ik ook oprecht bang geworden om me weer in heftige en intense situaties te storten. Tot Wondelmeerse…

Een van de laatste nachten slaap ik met mijn vriend in de bomen op platform Miss Beam met als plafond een poster van Vlaams Belang met daarop in koeienletters ‘GENT WEER VAN ONS”. We worden rustig wakker van de vallende druppels op het plafond en de donder in de hemel, en liggen ontspannen te babbelen. Zelfs wanneer we 27 muggen in mijn muggenvanger vinden - we hebben het aantal geteld. Langzaam voel ik de positieve impact van deze plek en de mensen; mijn activistische angst heeft stilletjes mijn lichaam verlaten en ik ben sinds lange tijd weer hoopvol.