Een gegeven paard

De voorlichting voor onze master strafrecht moest op de valreep van ‘de grote versoepelingen’ toch nog online. Maar daar hebben we inmiddels wel handigheid in gekregen. Het levert een op zich amusant tafereel op. In een werkgroepzaal aan het Janskerkhof wordt een studiootje geïmproviseerd (“Die camera moet wel hoger, want ik wil het staand doen en anders filmt-ie me van onderen en dan heb ik onderkin van hier tot Tokio. Hoezo, hij kan niet hoger? Nou dan zetten we die stoel op de tafel en de camera daar weer op. Oh, nou staat-ie scheef..”).

Samen met een alumna en een studente vertel ik aan een voor mij onzichtbare groep van 90 studenten waarom ze voor onze master moeten kiezen. De studenten kunnen via de chat vragen stellen en op wonderlijke wijze voeren wij een geanimeerd gesprek met hen: het uur vliegt voorbij! Hopelijk levert het weer veel nieuwe aanmeldingen op.

Als bedankje krijgen we ieder een cadeautje. Als door de wol geverfd voorlichter weet ik al wat het is: een reep slaafvrije chocola en een doosje thee. (Ik weet ook dat de student en de alumna nog een cadeaubon krijgen, waarover later meer). De dames in mijn huishouden stonden al klaar toen ik thuiskwam, want die thee hoef ik sowieso nooit en ook qua chocola ben ik kieskeurig: lang niet alle Tony-smaken kunnen mij bekoren.

Borrelbox zonder borrel
Tja, de tijden van een doos met een fles wijn en een blikje paté zijn aan onze duurzame universiteit echt voorbij. Zo bleek ook tijdens de buluitreiking die ik een paar dagen later deed. De ‘borrelbox’ die ik aan de afgestudeerde masterstudenten meegaf omdat er na de buluitreiking geen drankje geschonken werd (ook een op zijn laatste benen lopende coronamaatregel), bleek bij nadere inspectie weinig borrel te bevatten, maar verantwoorde sapjes. Dat deed me weer denken aan het kerstpakket: een kekke houten doos met daarin een troebel sapje, héél pure chocola uit Ecuador, een nootje, een kaasje en (wederom) thee. En als opvrolijker voor het thuiswerken kreeg ik afgelopen jaar een kaartje met ingebakken bloemzaadjes: kon je zó in de tuin begraven.

Het is natuurlijk wat braaf en tegelijk ook moeilijk om het iedereen naar de zin te maken. En zolang er in mijn huis andere mensen blij mee zijn, ben ik er ook blij mee! En eerlijk is eerlijk: zowel de universiteit als mijn faculteit hebben de afgelopen moeilijke jaren echt hun best gedaan om ons op gezette tijden een hart onder de riem te steken! En je mag een gegeven paard natuurlijk niet in de bek kijken.

Yesty cadeaubonnen
Waar ik sowieso blij van word, dat zijn cadeaubonnen. Tenzij ze van Yesty zijn. En laat dat nu net de hofleverancier van de UU zijn… Dat bedrijfje  weet het concept ‘blij maken met een dode mus’ tot een nieuwe dimensie te verheffen.

De Yesty-bon moet je namelijk eerst, via een speciaal daartoe aan te maken account (wéér een wachtwoord verzinnen), inwisselen voor….. een ándere cadeaubon (bijvoorbeeld een boekenbon of een bol.com bon).Dat inwisselen moet dan wel lukken. Is de bon niet geactiveerd of reeds verlopen (de ontvanger kan dat aan de bon niet zien!), dan krijg je een nietszeggende foutmelding (‘oeps! Er ging iets mis’), waarna de klantenservice je vervolgens verwijst naar degene die je de bon cadeau gedaan heeft. Ik maakte het al twee keer mee.

Toch jammer: krijg je als bedankje een bon, zijn er allemaal mailtjes nodig om erachter te komen waarom je hem niet kan inwisselen. Intussen natuurlijk toch steeds met een beetje het gênante gevoel dat je een gegeven paard in de bek aan het kijken bent.

Het Gegeven Paard
Het Gegeven Paard: het grandcafé in TivoliVredenburg! Tijdens de lockdown deed ik in het Utrechtse muziekpaleis in een mooie, compleet lege zaal mee aan een bijeenkomst van Studium Generale. De bijeenkomst was online te volgen en via een camera vertelde ik een (ook al onzichtbaar) gezelschap over het onderzoek naar klassenjustitie waaraan ik had meegewerkt. Ja, het komt waarschijnlijk wel voor, maar het is moeilijk te kwantificeren en te kwalificeren. We discussieerden erover onder leiding van een uitstekend voorbereide gespreksleider. Een vrij surrealistische ervaring in dat grote uitgestorven gebouw. Maar ook heel leuk om te doen en een welkome afwisseling van de lockdownsleur. Kijk de avond vooral nog eens terug.

En als bedankje een Yesty-bon! Drie weken nadat ik de bon kreeg, probeerde ik hem in te wisselen. U raadt het al: “Oeps… Er ging iets mis!”. De klantenservice was, zelfs na bemiddeling door Studium Generale, onverbiddelijk. De bon was net een week eerder verlopen en kon niet meer worden gebruikt.

Nou heb ik van Studium Generale weer een nieuwe bon gekregen! En heb ik keuzestress…. Want om er nou een fles wijn en een blikje paté van te kopen, da’s ook weer zo wat. Gelukkig kan ik hem inwisselen voor een bon die geldig is in Het Gegeven Paard.