Een onderzoeksstage met virussen
Virussen, eigenlijk hebben we ze liever niet in onze buurt. Zowel de digitale, als ziekteverwekkende virussen zijn we over het algemeen liever kwijt dan rijk. Behalve als het over kankertherapie gaat. De ontwikkeling van een virus tegen kanker is namelijk de reden dat ik naar St. Louis in de Verenigde Staten ben gegaan voor een stage van 6 maanden.
Inmiddels zit ik hier alweer een maandje of 2. De winterse stormen maken geleidelijk voor de lente, ik verdwaal niet meer in het enorme gebouwencomplex dat zich mijn universiteit noemt en mijn onderzoek is in volle gang. Dat verdwalen ligt overigens niet aan mijn gebrek aan richtingsgevoel (oké, misschien een beetje), maar vooral aan de enorme omvang van de campus.
Behalve dat hier de School of Medicine en het bijbehorende Barnes-Jewish Hospital gevestigd zijn (die beiden op zich al een noemenswaardige grootte hebben), bevindt zich op de campus ook het St. Louis kinderziekenhuis en het Siteman Cancer Center, welke behoort tot de grootste kankeronderzoekscentra van de wereld. Ja, de campus hier zou best wel eens de grootte kunnen hebben van het complete dorp waar ik opgegroeid ben.
Genoeg over de campus, het onderzoek dat ik hier doe is namelijk veel interessanter. Ik werk samen met een onderzoeksgroep van zo'n 10 man aan een virus tegen kanker. Omdat dat voor de meesten waarschijnlijk geen dagelijkse gespreksstof is, hier even een stoomcursus: "Hoe ontwikkel je een virus tegen kanker?"
Een virus is eigenlijk niet meer dan een genetische code (bijv. DNA) in een omhulsel. Als een virus een cel in het lichaam is binnengedrongen, wordt zijn code afgelezen en zet het de cel aan tot het maken van progeny: zoveel mogelijk nakomelingen. Vaak heeft dit fatale gevolgen voor de cel. Best nasty dus, die virussen. Maar hoe handig zou het zijn als je virussen zou kunnen aanpassen, zodat ze kankercellen gaan aanvallen? Hiervoor moet de code van het virus een beetje veranderd worden: de ziekteverwekkende codes worden weggehaald en een 'sleutel' voor kankercellen wordt toevoegt. Die sleutel past alleen op de 'deur' van kankercellen en niet op die van gewone lichaamscellen, waardoor het virus alleen bij tumorcellen naar binnen kan en deze cellen kan doden.
Maar als het allemaal zo makkelijk was als het nu klinkt, dan had ik nu niet in Amerika gezeten, dat snappen jullie ook wel. Tumorcellen laten zich niet zo makkelijk kisten en het virus moet met allerlei extra trucjes bewapend worden om de tumoren te kunnen infecteren. Bovendien moet zo'n therapeutisch virus natuurlijk super veilig zijn en veelvuldig getest worden voor het als therapie gebruikt kan worden. Er is dus nog veel werk aan de winkel, voor mij de garantie dat ik hier nog veel uitdagingen tegen ga komen!