Fascinerende universitaire tradities
Ik heb iets doms gedaan. Ik liep over straat, verzonken in gedachten - het is hier tentamentijd - en besefte het net te laat. Ik was over de “PH” heen gelopen. Nu moet ik bij de May Dip deze zonde van me afwassen, anders gaat het bergafwaarts met mijn studie. Pardon?
Het is één van de tradities in St Andrews. Met 600 jaar is het één van de oudste universiteiten ter wereld, en daar horen wat rare gebruiken bij. Op de plek waar Patrick Hamilton, één van de eerste protestanten, levend werd verbrand, hebben ze “PH” gemarkeerd in de straatstenen. Uit respect voor hem moet je om zijn monument, die handig in het midden van een stoep ligt, heen lopen.
Als je toch op de PH belandt, zoals mij overkwam, moet je meedoen aan de May Dip. Oftewel: op 1 mei met zonsopgang de zee in. Dat is ten eerste vrij vroeg - rond half zes - maar nog veel erger is dat de gemiddelde zeetemperatuur dan zo’n 7 graden is. Ik moet er dus wel wat voor overhebben, wil ik mijn studie halen. De andere mogelijke zonde die daarmee teniet wordt gedaan is academische incest. Hier kennen ze ook introfamilies, meer hoef ik hopelijk niets uit te leggen. Overigens heb ik hier geen familie, dus hier hoef ik me geen zorgen over te maken.
Veel van die incestueuze daden gebeuren tijdens Raisin Weekend in oktober. Oorspronkelijk was dit het weekend waarin je met rozijnen je ouders bedankte voor de introductie. Nu is dit het weekend waarin de eerstejaars stomdronken op zondagochtend verkleed het dorp in gaan om rare opdrachten uit te voeren. Na twee minuten had ik al een huwelijksaanzoek aan mijn broek en een high five gekregen van een groengeverfde jongen in een paarse onderbroek. Het was twee uur ‘s middags en de straten waren ondergekotst. Raisin weekend eindigt op maandagochtend met de foamfight: een scheerschuimgevecht. Ik heb niet meegedaan, maar St Andrews rook erg fris die dag.
Een andere traditie, die ik erg leuk vind, is de pier walk. Elke zondag na de kerkdienst lopen studenten in hun karakteristieke rode gowns - het is een beetje Zweinstein - naar het einde van de pier en weer terug. Het levert mooie plaatjes op, maar het mooiste? Niemand weet waar deze traditie vandaan komt en wat het nut ervan is. En toch: weer of geen weer, tentamens of geen tentamens, elke week weer lopen er tientallen studenten voor niets die pier op.