Gratis studentenwoning in Overvecht

‘Gratis studentenwoning Utrecht’, met deze woorden begon ik mijn zoektocht naar een kamer in Utrecht. Het eerste jaar van mijn studie had ik het goede voornemen om nog even bij mijn ouders te blijven wonen. Ik was immers een jaar uit het studieritme geweest en het zou een uitdaging worden om mezelf weer te herpakken.

Na een paar weken werd al gauw duidelijk dat thuis wonen niet bepaald de oplossing was. ’s Avonds hield ik mezelf voor dat ik in de trein nog wel even zou lezen, maar die 36 minuten van Arnhem naar Utrecht bleken toch echt te kort. Eindstand: ik moest en zou een kamer vinden in Utrecht, dat zou me drie uur reistijd schelen per dag en die zou ik dan echt gaan besteden aan mijn studie.

Alsof het geluk aan mijn kant stond, kwam ik op de website van Academie van de Stad terecht en vond ik een vacature voor een woonproject in Utrecht. Tijdens het sollicitatiegesprek werd de totaal onvoorspelbare vraag gesteld hoe ik hierbij gekomen was. Ik vertelde iets te enthousiast dat de zoektermen ‘gratis’, ‘woning’ en ‘Utrecht’ mij hierheen hadden gebracht. Gelukkig kon ik er nog net op tijd wat achteraan prevelen over maatschappelijke betrokkenheid en persoonlijke leerdoelen.

Koffie-uurtjes voor buurtbewoners
Zodoende begon ik aan mijn rol als studentcoördinator op de Ibisdreef. Voor wat hoort wat uiteraard. In ruil voor huurkorting zou ik mij met drie andere studenten gaan bezig houden met het organiseren van activiteiten voor buurtbewoners. Denk aan koffie-uurtjes voor buurtbewoners, kinderactiviteiten en thema-avonden waarbij André Hazes luidkeels mee kon worden gezongen. Iedere buurtbewoner begroette ik met een overdreven ‘hallo’, overtuigd van mijn missie: ‘student verbetert leefbaarheid in probleemflat Utrecht’.

Al gauw werd mijn aanwezigheid opgemerkt met de simpele constatering: ‘dat is nieuw hier’. Een buurman, die al heel lang vrijgezel was, verzocht mij om eens bij hem thuis te komen ‘schoonmaken’. Toen volgde het vriendelijke verzoek van een andere buurtbewoner om me aan te sluiten bij zijn politieke partij omdat ‘een vrouw naast twee mannen wel zo leuk was voor het imago’. Toen de uitgangspunten ‘extreemrechts en het basisinkomen’ me ingepeperd werden, begon het me langzaam maar zeker te dagen waar ik beland was en wat de prijs zou zijn voor ‘gratis’ wonen.

Als u hier even tekent
‘Nee’ zeggen en voor mezelf opkomen was een vaardigheid die ik zeer snel zou moeten gaan ontwikkelen. Dat werd me pijnlijk duidelijk toen ik diezelfde week ook nog een nieuw contract bij een energiemaatschappij afsloot omdat de verkoper zo vriendelijk was. Ik was volledig overtuigd door zijn geruststellende woorden: ‘Als u hier even tekent mevrouw, dan zit u echt nog nergens aan vast hoor’. Ik heb het geweten.

Maar toen ik enkele weken later vroeg in de ochtend naar huis fietste en in zoveel woonkamers het licht nog zag branden, kon ik het gevoel toch niet helemaal onderdrukken: in deze flats wonen zoveel mensen met verschillende verhalen en achtergronden. Stiekem voelde ik me ook wel een beetje bevoorrecht dat ik een heel aantal van deze verhalen zal gaan leren kennen.

Hedwig Sleurink zal tot februari een paar keer verslag doen van haar ervaringen in het project Springlevende wijk. Eerder is ze hierover ook door DUB geïnterviewd voor het magazine Student en Stad.