Hartverwarmend Lombok
Aangekomen op Lombok wisten we niet wat ons te wachten stond. Zou de beloofde bus er echt staan om ons naar de beloofde accommodatie te brengen? De Indonesische cultuur – zo hadden we begrepen – is minder gestructureerd dan de Nederlandse waar iedereen op tijd komt, zich aan de afspraken houdt en waar alles tot in de puntjes is georganiseerd. Op het vliegveld stond echter een prachtige bus en een welkomstcomité voor ons klaar. Ook het hotel bleek perfect geregeld. We hebben allemaal een eigen kamer en badkamer (met authentiek Indonesisch hurktoilet) en het hotel heeft een fantastisch dakterras met uitzicht over hoofdstad Mataram.
De volgende drie dagen werden wij op sleeptouw genomen door een delegatie van de universiteit van Mataram. Na een welkomstceremonie op de universiteit kregen we een tour over het eiland: rijstvelden, stukken jungle, de prachtige zee en de vulkaan. We hebben gezwommen onder een waterval, zijn naar de mooiste tempels en tuinen geweest en hebben dus al veel van het landschap gezien.
De delegatie van de universiteit bestaat uit vier mannen die allemaal ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam zijn. De eilandbewoners zijn warmer en zorgzamer dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. Ze lijken totaal niet gewend aan toeristen. Op straat zijn we een ware attractie, we worden nagestaard, nageroepen, gefotografeerd en vaak veroorzaken we de slappe lach bij de lokale bevolking.
Het meest bijzondere was ons bezoek aan één van onze Indonesische lecturers van wie de vader die nacht was overleden. Onze aanwezigheid zou volgens onze Indonesische vrienden ontzettend op prijs gesteld worden. Dus maakten we onderweg naar Kuta Beach (een paradijselijk strand) een korte stop om ons respect te betuigen. Enigszins weifelend stapten we, in strandkledij, uit in een prachtig bergdorpje bij een witte vlag die op straat wordt neergezet als er iemand is overleden. Op een soort binnenplaats kwam het hele dorp samen om te rouwen en de overledene een laatste eer te bewijzen.
Het dorp liep uit om naar ons te kijken, te fotograferen en de zoons van de overledene legden ons alle gebruiken rond een begrafenis uit. Zo wordt een overledene binnen 24 uur begraven en komt iedereen voor die tijd langs bij de familie.
Het was indrukwekkend om te zien hoe een hele gemeenschap samen de dood van een dorpsgenoot verwerkt op een manier die ons in Nederland vreemd is. Alle vrouwen brengen rijst mee die vervolgens bereid wordt waar alle dorpelingen dan samen van eten. Geen plechtigheid, maar gekleurde sarongs en rennende kinderen. Diep onder de indruk van deze ervaring, staten we met ons onderzoek waarover woensdag meer.
Naar aflevering 2.