Het Marokkaanse avontuur krijgt vervolg in Utrecht
Annelies is terug maar heeft haar Marokkaanse vriendin Hasnea meegenomen naar Utrecht.
Het einde van het Marokkaanse avontuur van bachelorstudent Islam & Arabisch Annelies, luidt het begin in van het avontuur van haar vriendin Hasnae, die zich verbaast over sushi en het college aan de UU.
Het is zaterdagochtend net over zevenen als mijn Marokkaanse vriendin Hasnae en ik op het treinstation van Salé staan. Hoewel ik de stad de afgelopen vijf maanden vaak bezocht als ik een nachtje bij Hasnae logeerde, is het de eerste keer dat ik op het treinstation sta. Het is meteen ook de laatste keer. Althans voorlopig. Vandaag is namelijk de dag dat ik vertrek uit Marokko – mijn minor Sociale Wetenschappen in Rabat is ten einde.
Al dagen heb ik buikpijn vanwege dit naderende afscheid. Ik wil helemaal geen afscheid nemen van alles wat de afgelopen vijf maanden zo vertrouwd werd. Het land, de mensen en de taal. De moeder van Hasnae kijkt me met tranen in de ogen aan. Ze staat er verloren bij op het uitgestorven perron met mijn handbagage in haar hand. Als de laatste minuten op de stationsklok wegtikken, vallen we elkaar huilend in de armen.
Zo verdrietig als ik die zaterdagochtend ben, zo uitgelaten staat Hasnae naast mij. Waar ik zo lang mogelijk aan haar moeder blijf vastplakken, kan zij niet wachten tot haar moeder uit het zicht is verdwenen. Zodra haar moeder zelfs geen stipje meer is gezien vanuit de trein, is haar eerste reis buiten Marokko “eindelijk” begonnen. Het einde van mijn avontuur is het begin van het hare.
Vanaf dat moment valt Hasnae van de ene verbazing in de andere. Ze worstelt met kranen die werken met een sensor, gaat met frisse tegenzin op de bagagedrager van mijn fiets zitten als ik weer eens met boodschappen aan het stuur langs de grachten in Utrecht slinger en vindt het maar wat verwonderlijk dat mijn docent tijdens college zo vaak vraagt of we zijn uitleg wel begrijpen.
Ze snapt niets van de sushitrend, maar hapt wel smakelijk een haring weg. Ze geniet van alles wat Nederlands is, terwijl ik aan de andere kant aan het acclimatiseren ben. Het is alsof ik voor het eerst in Nederland woon. Aan alles moet ik wennen. Ik spreek mensen in het Marokkaans aan, hunker naar couscous en heb de eerste dagen zadelpijn van het rondfietsen met Hasnae.
Twee weken lopen Marokko en Nederland in elkaar over. Ik eet een halal gehaktbal bij mijn hutspot en geef mijn broertje en zijn vriendin Marokkaanse kookles. De gevoelens van Hasnae en mij gaan net zoals op het treinstation in Salé alle kanten op. Ik ben verdrietig als ik haar broertje aan de telefoon heb, terwijl zij alleen maar moet lachen wanneer hij vraagt om zeven pakken stroopwafels.
Afgelopen zaterdagochtend zaten onze gevoelens echter op één lijn. Zij was verdrietig en ik ook. Op Schiphol kwam er echt een einde aan onze avonturen. Althans voorlopig.