Het post-Erasmussyndroom
Over een kleine week sta ik weer met beide benen op Nederlandse bodem. Waarschijnlijk na een lange treinrit - tenzij ik geluk heb en de treinen niet rijden en ik 5 uur lang in een bus moet zitten – waarbij ik mijn oog moet houden op mijn twee te zware koffers terwijl ik het gevoel de baas moet blijven dat dit het toch écht was.
Erasmusstudenten zeggen altijd dat ze de tijd van hun leven hebben gehad in het buitenland. Nu ben ik één van hen en het is waar. Mijn Erasmustijd in Wales was in één woord: geweldig. Een half jaar geleden had ik een moord gedaan voor de relaxte en ont-stresste Anne van nu. Waar alleen niemand je voor waarschuwt, is de gruwel die na deze geweldige levenservaring komt.
Je hoort wel eens dingen. Horrorverhalen met zinnen daarin als ‘er is geen leven na Erasmus’. Ik had al vroeg besloten dat ik daar niet aan mee wilde doen, maar ik had één ding over het hoofd gezien: afscheid nemen van de mensen met wie je een half jaar hebt opgetrokken. Dus toen ik twee dagen geleden mijn huisgenoten op de bus had gezet, kwamen de waterlanders. Niet alleen was nu bijna iedereen weg, ik woonde ook nog eens he-le-maal alleen (believe me, dat is echt funest voor een opkomende depressie).
Toen ik me die ochtend zo verschrikkelijk voelde, bedacht ik me dat ik wel wat slaap kon gebruiken en terug in bed kon duiken. 5 uur later was ik nog wakker, maar de twee repen chocola hadden wel geholpen voor mijn humeur. Vervolgens dacht de optimistische-ik dat foto’s bekijken misschien wel zou helpen. Duidelijk niet. Een grote fout. Om mezelf weer beter te laten voelen, vloog reep chocola nummer 3 erin. Van alle suiker kreeg ik energie, dus toen ik eerst de afwas drie keer opnieuw had gedaan en daarna op I will survive en vervolgens op Heb je even voor mij van Frans Bauer had gedanst, begon ik na te denken: What the hell is wrong with me?
Na wat research kwam ik erachter dat ik in dit geval geen psycholoog hoefde te raadplegen om te constateren wat voor gedrag ik vertoonde. Blijkbaar is het een erkend syndroom, namelijk: het post-Erasmussyndroom. Zowaar elke Erasmusstudent lijdt eronder. Naar verluidt komt ook bijna elke Erasmusstudent er weer bovenop, dus zolang het niet de pan uitloopt, is mijn huidige gedrag totaal verantwoord.
Mijn Erasmussemester was speciaal, geweldig en eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Ik denk dat dit een typisch gevalletje is van ‘je had er maar bij moeten zijn’. En als ik genezen ben van mijn huidige depressie, dan weet ik dat het heus wel fijn is om vrienden te hebben over heel Europa. In elk geval heb ik dan een goed excuus om weer tripjes te maken.
