Het twee-wereldensyndroom

Hoe kan het toch dat er zo veel werelden zijn? Als kind vroeg ik me dat al af. Iedereen heeft zijn eigen wereld, met zijn eigen kijk op het leven, eigen huis, vrienden, baan etc. En toch leven we allemaal samen op een en dezelfde aardbol. Flink wat werelden dus, voor zo’n planeet.  

En hoeveel werelden hebben we per mens eigenlijk wel niet? De wereld van je studie, je studentenvereniging, je vrienden van vroeger, je ouders, je vriend of vriendin, je sportclub. Dat zijn eigenlijk ook allemaal verschillende werelden, die soms makkelijk maar soms ook heel lastig of zelfs helemaal niet met elkaar verenigbaar blijken te zijn. 

Maar wat als al die werelden zich nu ook nog eens op twee of meer ver uit elkaar liggende locaties plaatsvinden? Hoe houd je dan iedereen, in al die verschillende werelden gelukkig? Waar word jij zelf het gelukkigste van? In welke wereld is dat?  

Allemaal lastige vragen, maar wel vragen waar ik en elke andere Erasmusstudent en eigenlijk iedereen die voor korte of langere tijd in het buitenland verblijft, mee te maken heeft.  

Ineens bestaat je wereld niet alleen maar meer uit Utrecht, je dagelijkse leven vindt nu plaats in een andere stad, met andere vrienden, andere gebruiken, een andere cultuur en misschien bevind je je zelfs wel in een andere tijdzone! Aanpassen aan een nieuwe plek kan al lastig genoeg zijn, maar daarnaast zit je natuurlijk ook nog vast aan je oude stekkie. Wat neem je mee uit Utrecht, en wat laat je achter? Of eigenlijk, wie?  

Als je voor langere tijd in het buitenland woont en daar nieuwe vrienden maakt en nieuwe dingen ontdekt, dan blijft er vaak niet zo veel tijd meer over om contact te houden met het thuisfront. Af en toe skype je met je ouders, iets vaker met je vriend of vriendin en Whatsappcontact hou je met je vrienden en vriendinnen uit Utrecht. Weg is het contact met al die mensen die je in Utrecht dagelijks sprak in de collegebanken, in de kroeg of op je werk. Een mens kan nou eenmaal maar contact houden met een beperkt aantal mensen en het leven in het buitenland slokt je vaak meer op dan je van tevoren had kunnen bedenken.  

Hoe je daar dan goed mee om moet gaan? Geen idee! Dit twee-wereldensyndroom kan soms best wel lastig zijn en voor problemen zorgen, omdat de wereld die eerst je thuis was ineens zo ver weg lijkt en veel minder belangrijk voelt, terwijl je ook weet dat je je nieuwe wereld na een bepaalde tijd toch weer zult moeten verlaten om terug te keren naar de oude.  

Genieten dus maar van je tijd in het buitenland en vertrouw erop dat mensen die echt belangrijk zijn er heus nog voor je zullen zijn op het moment dat jij terug komt. Het leven in Utrecht gaat ook gewoon door en daar kan jij na je verblijf in het buitenland weer rustig naar terugkeren.  

En die wereld van je nieuwe stad, ergens in het buitenland? Die blijft ook gewoon bestaan samen met alle vrienden die je daar hebt gemaakt en alle avonturen die je daar hebt meegemaakt. Sommige mensen zeggen dat de wereld tegenwoordig steeds kleiner wordt, ik denk dat we er juist steeds meer werelden bij krijgen.