Het vuur van de ambitie
Onze nieuwe columnist Jildou Fabriek is ambitieus. Dat is haar keuze. Maar dat wil niet zeggen dat van haar alle studenten net zo ambitieus moeten zijn.
Bij de opening van het academisch jaar, afgelopen week, prees Yvonne van Rooy in haar speech de actieve student. Ook op DUB zette ze uiteen hoe belangrijk het is om zoveel mogelijk uit je studententijd te halen.
Nu hoef ik dat mijn omgeving niet duidelijk te maken. Ik bevind me in een kringetje van ambitieuze rauwdouwers en CV-knallers, bij wie één commissie of bestuursfunctie vaak niet genoeg is. Ikzelf doe daar net zo hard aan mee. Op de niet al te schaarse momenten dat ik mijn weekplanning met mensen deel - toch de beste manier om te vertellen ‘wat je eigenlijk doet’ -, is steevast het antwoord: zo, ambitieus. En dat is het misschien ook wel, druk is het in ieder geval. Ik las deze zomer een interview met Femke Halsema in de Volkskrant, waar ze Theo Maassen citeerde: druk, druk druk, als je het echt druk hebt waarom zeg je het dan drie keer? Ik merk het ook bij mezelf. Ik vind het altijd jammer als dit het standaard antwoord is bij de vraag hoe het met je gaat. Het is wezenlijk te beseffen dat jijzelf degene bent die het je oplegt, hoe belangrijk je taken ook zijn. Zodra je geleid wordt door je to-do lijstjes is er iets mis, al is het een gemakkelijke valkuil.
Wat is ambitie? Het is niet onze wens om het zo druk mogelijk te hebben. Noch is ambitie de druk om alleen maar te presteren. Ambitie is het vuur dat oplaait wanneer nieuwe kansen zich voordoen. Ambitie is datgene waardoor je op het puntje van je stoel gaat zitten. Ambitie grenst aan de ene kant misschien wel aan jaloezie, bij het horen van andermans prestaties, maar zorgt daarbij wel voor een actieve houding om de zaken ook zo, net anders of juist beter aan te pakken. Ongeduld is wellicht een ander gevaar, waardoor je alleen maar kijkt naar de nieuwe kansen zonder te beseffen in welke mooie positie je je nu bevindt.
Deze zomer kreeg ik een interessante vraag voorgeschoteld: zou je willen dat iedereen net zo ambitieus is als jij? Mijn antwoord daarop was deels ja, maar ook nee. Ik heb mijn eigen waarden en principes en leef daarnaar. Ik ben degene die haar agenda zo vol schrijft dat er niks meer tussen past, maar ik eis dat absoluut niet van anderen. Iedereen heeft eigen draagkracht voor eigen lasten, en die zijn per persoon verschillend. Wat ik wel iedereen zou willen toewensen is het vuur van de ambitie. Het hoeft maar een klein waakvlammetje te zijn dat op de juiste momenten omhoog wordt gedraaid. Vergelijk het met een wild dier: om te groeien moet je eten. Tot je een goede prooi gevonden hebt, sluip je behoedzaam maar alert rond, om toe te kunnen happen op het juiste moment. Zolang ambitie je drijfveer is, overleef je de jungle van kansen die je geboden worden tijdens je studententijd.