Hoe mijn roze bubbel verdween

Het moment is eindelijk aangebroken, weken naar verlangd en naar uitgekeken, maar telkens met spanning afgewacht of het gaat lukken om er deel van uit te kunnen maken. Nee, het is geen afscheidsbrief voor mijn vertrek naar Syrië wat ik hier voorschotel, maar dat oh zo gunstige weekje dat tussen de semesters doorglipt en ons weer een moment van ademen bezorgt. De week der weken kan je het noemen, de week waarin ik overdreven veel plan en meer dan de helft niet nakom.         

Na jaren vol met jaloersmakende verhalen over ongeplande stedentrips naar het buitenland, heb ik mijzelf ook weten over te halen. Als moslima is het niet toegestaan voor een vrouw om alleen te reizen, dus dit gebeurde ook niet in mijn geval. Het vliegtuigpersoneel vormde namelijk de beste beschermers die ik mij wensen kon. Bizar hoe snel hier een einde aan gemaakt kan worden…

Het zit namelijk zo, ik leefde altijd in een roze bubbel. Een hele grote, waarin alles kan en alles mag, mits je anderen in hun normen en waarden laat. Klinkt dit als een stereotyperend riedeltje over een extreem links georiënteerde westerling die de multiculturele samenleving te allen tijde omarmt alsof het een teddybeer is?  Dat klopt. Mijn bubbel maakte geen plek voor de begrippen ongelijkheid en discriminatie. Sterker nog, deze termen ondermijnde ik zelfs. Zolang IK mij niet liet kennen, was er niets aan de hand.

Sterk moest ik zijn, te allen tijde. Wegwuiven die negatieve handel en doorgaan met leven. “Rotmarokkaan!” Honderd anderen die ook zo genoemd worden, who cares? “Hoofddoekjes horen hier niet thuis!” Gelukkig doe ik hem inderdaad altijd af als ik thuis ben, wat een belemmering zou dat zijn zeg als ik die dag en nacht op zou moeten houden. Echter, nooit gedacht dat mijn vorm van zelfbespotting als een mes in mijn rug zouden steken. Met pijn in mijn hart heb ik de realiteit onder ogen moeten zien dat de notie van een multiculturele samenleving bij lange na niet voor iedereen als vanzelfsprekend in de oren klinkt.

Ongestoord kwam ik terug van een weekje Curaçao. Het warme welkom dat wij allen van tv kennen met spandoeken en ballonnen zat er voor mij niet in. Ik moest genoegen nemen met tientallen vragen en een aparte controle. Poef, daar ging mijn roze bubbel. Alles waar ik voor stond en voor streefde, verdween in één klap. Wereldvrede? Onmogelijk.

Met tranen zakte de moed in mijn schoenen, maar herinneringen gaven mij op de terugweg naar huis hoop. De mensen die ik heb leren kennen vanuit alle vakgebieden. De spontane gesprekken waarin ik mijzelf dagelijks in verwikkel gedurende de colleges, de studentenborrels waar ik weliswaar geen wijntje op kan, maar wel altijd een glaasje appelsap toegediend krijg, maar waar ik vooral voor wil bedanken, is voor het even doen vergeten van wie ik ben volgens de media en mijn roze bubbel weer betreden kan, al is het maar voor even.