Hoe overleef ik… constitutieborrels

Er zijn bepaalde natuurwetten in de wereld. Als je een appel loslaat, valt hij naar beneden. Als je sterk geblondeerd haar hebt, is het niet de bedoeling dat je een land bestuurt. En als je een aantal studenten bij elkaar zet en in een jasje en een dasje hijst, gaan ze hele rare dingen doen. De kans is groot dat je de afgelopen weken groepen van dit soort figuren hebt zien rondlopen. En dan doel ik niet op de eerstejaars USC’ers onderweg naar hun verplichte borrelavonden. Ik heb het over studentbestuurders onderweg naar een constitutieborrel (CoBo).

Utrecht heeft, schat ik, zo’n miljard student-gerelateerde verenigingen. Sommigen gericht op een sport, anderen gericht op een studie. Al deze verenigingen worden op hun beurt weer bestuurd door een vijf- of zestal studenten. Wanneer deze uitverkorenen zijn ingestemd, houden ze een constitutieborrel. Dat is een twee-uur-durende free-for-all met buitenproportioneel veel gratis bier.

Het is zeer waarschijnlijk dat je nooit op een constitutieborrel terecht komt, en dat lijkt me een prettig vooruitzicht. Ik wil je vooral meegeven dat zo te houden. Op de gastenlijst staan voornamelijk andere besturen. Maar soms kom je er als proleet toch terecht. In mijn geval omdat ik gevraagd werd als bewaking. Je hebt als bezoekend bestuur maar één doel: met zo veel mogelijk geweld iets stelen. Als dat lukt mag je namelijk binnen 24 uur een brasbrief sturen. Daarin formuleer je een voorwaarde waarop het bestolen bestuur het item weer terug kan krijgen. In praktijk is dat een kans op nog meer gratis bier.

Dat kost je je natuurlijk wel je bestuurlijke waardigheid en omdat te voorkomen worden nietsvermoedende, onschuldige mensen ingezet. Na ongeveer 2 minuten wist ik vrij zeker dat bewaken op een CoBo een van mijn slechtste levenskeuzes was. Gekleed in een zeer formeel kostuum gingen ogenschijnlijk redelijke mensen aan alles en iedereen trekken. Mijn huisgenoot, die ik helaas mee had genomen in mijn ondergang, eindigde met oneindig aantal krassen op armen en rug. Het ultieme dieptepunt was toen het publiek overging van het brassen van spullen, naar het brassen van het kleinste bestuurslid. De dag daarna kon ik niet anders dan een begrafenis organiseren voor mijn waardigheid, pacifisme, en vertrouwen in de studentenwereld.

Vraag jij je af hoe je iets in het Utrechtse studentenleven overleeft? Cantussen, bus 12, studentenjargon, of wil je gewoon een suggestie voor je Tinderbio? App je vraag/opmerking/flirt naar Nina op +31618975307. Je krijg gegarandeerd advies. Of je er iets mee kunt, laten we in het midden.