I must be so lucky

"You must be so lucky, if only I could study in Utrecht! Would you tell me what I should do to go to your amazing university?"

Even ben ik sprakeloos.

Ik bevind me aan de andere kant van de wereld, maar zelfs hier is men bekend met mijn universiteit. Het meisje tegenover me kijkt me verwachtingsvol aan. Ik weet niet waar ik moet beginnen.

Zal ik haar vertellen over De Uithof waar ik iedere dag naartoe fiets? Over de vele verenigingen die Utrecht rijk is en waar altijd wat te doen valt? Of moet ik haar vertellen dat mijn opleiding één van de beste in de wereld is, misschien wel de mooiste van heel Nederland?

Maar ik zal haar ook de waarheid moeten vertellen. Over de constante verbouwingen in De Uithof, over oncomfortabel volle bussen die iedere ochtend van Centraal naar de universiteit rijden en over hoe moeilijk het kan zijn om hier een kamer te vinden.

Soms houd ik van studeren in Utrecht en soms vind ik het vreselijk. Dat houdt elkaar op dagelijkse basis wel in balans. Er zitten voor- en nadelen aan ieder deel van het leven, zelfs de mooiste tijd van je leven.

Ten slotte moet ik haar vertellen wat ik haar eigenlijk niet had willen zeggen: “I am sorry, but to study veterinary medicine in Utrecht, you need to speak Dutch."

Ze kijkt me teleurgesteld aan en zucht.

"I guess I will learn Dutch first then. I already know how to say ‘stroopwafel’", besluit ze dan met een glimlach. Soms spijt het me dat anderen niet dezelfde kans krijgen als ik. Maar meestal ben ik blij dat ik die kans wel gekregen heb. I study in Utrecht, I must be so lucky!