Ik-nu en Ik-straks

Voor de vierde keer vanochtend word ik wakker. Ik kijk naar de scheutjes zonlicht die onder mijn gordijn door lekken en mijn deken bevlekken: een vredig beeld. Even vredig wil ik mij weer omdraaien, als ik ze me plotseling herinner: de drie eerdere keren dat ik wakker ben geworden. Shit. Mijn wekkerradio vertelt mij in knipperend rood licht wat ik al de hele ochtend probeer weg te drukken: over twee minuten begint mijn werkgroep aan de andere kant van de stad.

Nogmaals shit. “Nou Rens”, spreekt een stemmetje in mijn bonzend hoofd, “dat is dan de derde werkgroep die je mist dit semester. Nu raak je je herkansing kwijt.” Verstoord trek ik de lakens over mijn gezicht. Daar, vanonder de deken, klinkt een zachtere stem: “Ach Rennie, die tentamens zijn pas over vier weken! Daar hoef je nu toch nog helemaal niet aan te denken?” Het zou door de veilige omhelzing van mijn versgewassen dekbedovertrek kunnen komen, maar dit stemmetje klinkt veel overtuigender.

En zo zet de eindeloze discussie tussen ik-later en ik-nu zich voort. Gisteren waren de twee het ook al behoorlijk oneens: wel of niet naar Lisa’s afscheidsfeestje? En eenmaal daar: een biertje of een cola? Alcohol, in dit soort discussies, werkt voor ik-nu hetzelfde als de toverdrank voor Asterix: zij krijgt superkrachten. Met twee biertjes op, wint ik-nu dus alle discussies. En zo was de keuze makkelijk gemaakt, toen ik even later voor een veel fundamentelere vraag stond: een biertje of een biertje én een wodkashotje? 

Ik-nu en ik-later staan natuurlijk symbool voor een welbekend dilemma: bevredig ik mijn korte- of mijn langetermijnverlangens? Helaas spreken de twee elkaar vaak tegen. Net zoals veel andere studenten, handel ik liever naar mijn wensen op de korte termijn. Dat levert spanning en leuke momenten op. Maar ook: ongeleerde tentamens, teleurgestelde vrienden en onterecht-in-de-portemonnee-gebleven condooms. Dingen die op de langere termijn stress geven, ook tijdens het beleven van de leuke momenten. Zo vraag ik mij regelmatig af: als ik vaker voor de langere termijn zou kiezen, zou ik dan gelukkiger zijn? Het is iets waar ik al een tijdje aan wil werken.

Op dit moment lig ik onder de dekens met een kater en kloppend schuldgevoel over de werkgroep die ik waarschijnlijk zal missen. Ik-nu wil de kater oplossen door weer lekker in te doezelen; ik-later vind dat ik het schuldgevoel moet bestrijden door alsnog naar de les te gaan.  Maar helaas: ik heb veel te veel hoofdpijn om naar hun gekibbel te luisteren. Dus doe ik mijn ogen weer dicht en val terug in slaap. Ik werk later wel aan mijn vermogen om langetermijnkeuzes te maken. En zo wint ik-nu deze ochtend eens temeer, moeiteloos, haar gouden medaille.