Klimaatdepressie

Door de afzettingen van de A12 door Extinction Rebellion is het klimaat de afgelopen dagen weer een hot topic (no pun intended). Dat het weer steeds onvoorspelbaarder en extremer wordt, hebben we afgelopen zomer op verschillende plekken op aarde ervaren.

Echt actie door overheden lijkt te ontbreken. Dat de zorgen onder studenten steeds meer toeneemt, is een understatement. Velen lijden aan een zogeheten klimaatdepressie. In 2017 introduceerde de American Psychological Association hun eigen definitie voor klimaatbezorgheid: Chronische angst voor de ondergang van het milieu.

Zelf heb ik ook zeker aan een klimaatdepressie geleden. In 2021 heb ik Extinction Rebellion gebeld om te vragen of het nog goed gaat komen (spoiler alert: niet op deze manier). Ik werd moedeloos als ik nadacht over de toekomst van onze aarde. Het lijkt soms alsof mensen vergeten dat de aarde niet vergaat, maar dat wij zullen vergaan. De aarde zal blijven ronddraaien met of zonder ons.

Ik zou later heel graag kinderen willen, maar dit lijkt steeds meer een utopische droom te worden. Ben ik geen grote egoïst als ik kinderen neerzet op een wereld die langzaam aan het wegbranden is. Waar het onmogelijk voor ze wordt om aan een huis te komen. Waar er te weinig eten en water zal zijn.

Ik sta achter de demonstranten die op dit moment op de A12 staan. Deze mensen proberen mijn hypothetische kinderen een toekomst te geven, maar de reacties online zijn niet enkel lovend. Er zijn genoeg mensen die de demonstraties als het dwarsbomen van de gewone mens zien. Sommigen spreken zelfs van terrorisme.

Het lijkt alsof alles uit de kast wordt getrokken om maar niet toe te geven dat we er een potje van aan het maken zijn. Deze mensen zien de demonstraties voornamelijk als hinderlijk en niet als een laatste smeekbede voor verandering.

Dit snap ik ergens wel, want anders zouden we allemaal aan een klimaatdepressie gaan leiden. Dus wie geen depressie wil, kan het best de politici volgen en de  kop in het brandende zand steken.