Laat je hart spreken
Ik houd van studenten die veel over hun gevoelens praten en pleit ervoor dat meer studenten dat zouden doen. Probeer maar eens rationeel om te gaan met het verlies van een naaste of vriend. Succes ermee, maar het gaat je niet lukken. Mensen die hun verdriet proberen te verklaren of verwerken met logica, denken iets te veel na en volgen iets te weinig hun onderbuikgevoelens. Zeker bij de verwerking van overledenen zou ik dicht bij mezelf blijven en niet mijn toevlucht nemen tot één of andere theorie. Nee. Laat je hart spreken. Meer is er niet nodig.
Studenten lijken dat lastig te vinden en willen dan ook vaak niet over hun gevoelens praten. Of ze dat niet willen, omdat ze het niet leuk vinden, of omdat ze het niet goed kunnen, is een terechte vraag die je kunt stellen. In ieder geval begeleidt de universiteit op dit front op dit moment studenten te weinig. Er zou véél meer aandacht naar dit onderwerp mogen uitgaan.
Een goed voorbeeld is de Universiteit Leiden die nu een minor mindfullness heeft, waar je ook studiepunten voor krijgt. Nu wil ik geen pleidooi houden voor mindfullness, maar ik wil wel de aandacht vestigen op het uitspreken van je gevoelens en het bewust ermee bezig zijn. Helemaal aangezien zoveel studenten kampen met burn-out en stresssymptomen. Daarom is het goed om je gevoelens te bespreken en deze af en toe de vrije loop te laten. Maar hoe doe je dat?
Zelf heb ik een periode veel last gehad van studie- en prestatiestress. In die periode was ik heel kritisch op mezelf en vond eigenlijk alles wat ik deed niet goed genoeg. Ik voelde me vreselijk en kon er lang niet over praten met anderen, totdat mijn ouders merkten dat ik me geleidelijk anders gedroeg. Al huilend sprak ik met mijn ouders over mijn stress. Nadat de tranen over mijn wangen waren gerold, besefte ik pas hoeveel lichter ik mezelf voelde.
Het bleek dat ik niet de enige was die met deze stress rondliep. Het was een breed gevoeld probleem onder studenten. Daarom besloot ik mijn ervaring dan ook in te zetten in de medezeggenschap, zodat andere studenten niet dezelfde fouten hoeven te maken.
Ik kan daarom niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om je gevoelens en gedachten te bespreken. Weliswaar hoeft dit natuurlijk niet en public. Zoek eerst een veilige en betrouwbare omgeving. Als praten niet lukt, probeer je gevoelens dan op te schrijven. Ook dat heeft een helende werking.
Tot slot is het praten over gevoelens verrekte lastig – laat staan het gecontroleerd praten hierover. Desalniettemin pleit ik ervoor dat studenten dit vaker proberen. Durf te janken en durf fouten te maken. Huilen is in die zin de biologische uitlaatklep van je lichaam, wat je helpt tot rust te komen. Dus heb je een gevoel van onbehagen, maar rollen de nooit tranen over je wangen? Laat ze vrij en huil, zo vaak als nodig.