Liever een zeven zonder leven?

Tevreden ploft mijn 18-jarige broertje naast me neer op de bank. Zijn middelbare schoolexamens zijn voorbij en het relaxen kan beginnen. Alhoewel, 'beginnen' is een groot woord, want hij heeft zich de afgelopen weken met minimale moeite en zonder enige zorg door de examentijd heen geslagen. 

Totaal anders dan ik toendertijd: ik werkte mij al vroeg in het zweet door uitgebreide samenvattingen te schrijven en verliet examenzalen met aanhoudend trillende handjes en oogleden. "Liever een zes zonder stress dan een zeven zonder leven," was niet aan mij besteed. 

Ik ben niet de enige met een moeizame relatie met een cijferlijst. Mijn opleiding, University College, staat bekend om zijn sterke A-tjes cultuur (8+) en hoge werkdruk. De drang om te excelleren resulteert voor velen in slaaptekort, beweegtekort, en bovenal: pleziertekort. Het enige dat motiveert tijdens dagenlange studiesessies, is het vooruitzicht van een lange, welverdiende vakantie. 

Nadat ik mijn laatste punt heb getypt, mijn laptop dichtklap, en de vakantie officieel begint, komt mijn eindeloze to-do-lijstje tevoorschijn. Ik heb geen tijd te verliezen: mijn bucketlist moet worden afgevinkt. Ik móét een marathon rennen, golfsurfen onder de knie krijgen, een bestseller schrijven, leren schilderen als Bob Ross én op vakantie met mijn ouders. En dat in zes weken. Wanneer ook deze verwachtingen onrealistisch zijn en onhaalbaar blijken, besluit ik dat het anders moet. 

In lijn met mijn perfectionistische trekjes blijft geen website ongelezen en wordt geen advies weggewuifd: ik zet timers, probeer ‘goed genoeg’ te omarmen, maak bewust fouten en vraag me continu af wat het ergste is dat er kan gebeuren. Toch val ik telkens terug in oude patronen; perfectie nastreven voelt immers vertrouwd.

Inmiddels zie ik ook de pluspunten van mijn perfectionisme. Hoe vermoeiend het soms ook is, ik ben dankbaar voor die innerlijke drang die me elke dag vooruit helpt. Het gaat niet om alle hoge eisen loslaten, maar om de balans te vinden. Daar moet ik aan werken. En dus lig ik nu tevreden languit op de bank. Mijn schuldgevoel? Met vakantie.