Living on the edge: fietsen in St. Louis

Als echte Nederlander fiets ik hier in St. Louis natuurlijk naar mijn stage. Voor een afstand van 2,5 kilometer ga ik echt de bus niet nemen en elke ochtend een half uur lopen, is me iets te veel van het goede.

Al gauw merkte ik dat voor 'bikers' fietsen hun leven is. Een fiets is hier geen simpel transportmiddel. Wanneer je Amerikanen vertelt dat je het stalen ros daarvoor gebruikt, komen de meest bizarre reacties naar boven.

Zo werd een andere Nederlandse laatst nog toegeroepen dat ze met haar leven speelt: "You are living on the edge, I tell you, living on the edge!" En wat deed ze dan voor gevaarlijks? Ze fietste gewoon door een winkelstraat waar auto's niet harder dan 30 kilometer per uur mogen rijden.

Mijn buurvrouw noemde me moedig toen ik zei dat ik elke dag de fiets nam naar m’n stage. Meerdere malen constateerden mensen om me heen dat ik dan wel héél sportief moest zijn. Héél sportief?! Omdat ik elke dag twee keer vijftien minuten op de fiets zit? Ha, ha, dan zou Nederland het meest sportieve land op de wereld zijn, dat weet ik wel!

Soms snap ik wel dat je hier liever niet wilt fietsen. St. Louis schijnt voor Amerikaanse begrippen redelijk fietser-vriendelijk te zijn met enkele fietspaden langs grote wegen en om de zoveel meter een groot verkeersbord met de woorden 'Share the road'. Maar ik moet van tevoren mijn route goed uitstippelen om te zorgen dat ik op fietsbare wegen terecht kom. Want echt gewend zijn ze het hier nog niet en de Amerikaanse automobilist rijdt niet bepaald voorzichtig. Een mede-fietster verzekerde me dan ook dat een helm hier de goedkoopste manier van verzekeren is als je een fietser bent.

Wat ik dan weer niet snap, is dat we in Nederland nauwelijks fietskoeriersdiensten hebben. Een paar huizen bij me vandaan woont Tim, die met zijn koeriersdienst eten van restaurant naar klant brengt. De reden dat ik met Tim aan de praat raakte, was simpelweg omdat hij in mij een medefietser herkende. Als je hier op de fiets zit, zijn alle fietsers je vrienden. Ze begroeten je met een soort wij-zijn- familie-achtig knikje en als je dezelfde richting op gaat, maken ze vaak een praatje. Dan willen ze weten wie je bent, wat je doet en wordt er afscheid genomen met de wens elkaar nog eens op de fiets tegen te komen.

Stel je eens voor dat we zo'n houding in Nederland hebben waar iedereen op de fiets je vriend is. Wat zou ons land dan gezellig zijn!