Meet the Professor: mijn bezoek aan groep 8 van de basisschool

Woensdag was het weer zover: “Meet the Professor”! Sinds 2016, de 380ste verjaardag van de UU, gaan hoogleraren eens per jaar in toga op de fiets naar een basisschool in Utrecht om een uur lang uit te leggen wat een hoogleraar zoal de hele dag doet en wat een universiteit is. En dat voor basisschoolgroepen 5 tot en met 8.

Ik doe zelf ieder jaar mee, hoewel ik slechts één keer met mijn toga aan op een fiets gezeten heb: dat was in 2016 toen we als persmoment een rondje rond de Dom moesten fietsen. Wat mij betreft is de combinatie toga-fiets kansloos, net als de combinatie toga-trap in het Academiegebouw. Dat veel hoogleraren een respectabele leeftijd bereiken is eigenlijk een wonder, want het beroep is wat betreft die toga toch eigenlijk levensgevaarlijk.

Gelet op het bovenstaande ben ik dus nog nooit in toga op de fiets naar een basisschool vertrokken. Dat had nog een andere vooral praktische reden: de scholen waar ik naartoe moest, bevonden zich behoorlijk ver van het Academiegebouw. Zo ook vandaag. Vanaf treinstation Rotterdam Alexander vertrok ik rond half tien direct naar een openbare basisschool in Leidsche Rijn. De aftrap in het Academiegebouw heb ik deze keer overgeslagen.

Raar Sinterklaasmoment
Ik werd ontvangen door meester R., leraar van één van de groepen 8 van deze school. Het was een ontzettend aardige en gemotiveerde leerkracht die op woensdag ict taken heeft. Die dag laat hij groep over aan meester Th. Voordat ik de klas betrad moest ik mijn toga aantrekken, want dat is het protocol van Meet the Professor. Voor mij voelt dat altijd een beetje als een raar Sinterklaas moment. In toga bij Albert Heijn boodschappen doen, is toch óók heel vreemd. Maar goed, ik doe het.

De klas vond het geweldig en ik heb verteld over wat een professor doet, wat we op de UU doen en allerlei ontzettend grappige vragen beantwoord. Bovendien heb ik uitgelegd waar ons drinkwater vandaan komt. Grondwater (hydrogeologie) is immers mijn vak en bovendien zouden we in de middag met de hele groep kinderen naar een grondwaterpompstation in Langerak gaan om te kijken waar dat kraanwater nou precies vandaan komt. Een schoolreisje dus.

Wenskaarten op tafel
Ik had geen lunch meegenomen, dus werd ik na mijn verhaal in de klas meegenomen naar de lerarenkamer en kreeg een kop koffie en meester R. ging op zoek naar wat te eten voor mij. Hij vond een pak crackers en wat plakken kaas (die van de directeur bleken te zijn). Ik nam plaats aan de lerarentafel en zat daar enige tijd geheel alleen met die geïmproviseerde lunch. Iedereen had nog wat te doen, dus vandaar.

Midden op die tafel stonden rechtop een viertal wenskaarten. Eén van die kaarten stond zo dicht bij dat ik de handgeschreven tekst kon lezen: de strekking was dat een andere basisschool de school waar ik mij bevond heel veel sterkte wenste met die verschrikkelijke gebeurtenis en het enorme verlies. Ik kon het niet laten de andere kaarten ook te bekijken. Allemaal kaarten van scholen uit de buurt die meeleven met het feit dat de vader van één van de kinderen van de school waarin ik mij bevond was doodgeschoten in die tram in Utrecht. Ik had het daar best moeilijk mee, helemaal toen ik opkeek en aan een groot whiteboard een zwart-wit foto zag hangen van een jonge, mooie vader. Die nog een heel leven voor zich gehad zou moeten hebben.

Groot respect
Meester R. kwam weer tevoorschijn, en ik vroeg hem wat de impact was geweest voor hun leerling en voor de school. Ik kreeg een hartverwarmend verhaal over hoe ze dit opgepakt hebben. Ik heb groot respect voor deze school en de mensen die daar werken.

Rond 12:15 vetrokken we per touringcar naar pompstation De Steeg van drinkwatermaatschappij Oasen in Langerak, waar de kinderen konden zien hoe drinkwater gemaakt wordt. De rondleiding vond plaats door iemand die 50 jaar voor Oasen gewerkt heeft en bijna dagelijks dit soort rondleidingen voor basisschool kinderen verzorgd. Hij zei tegen mij en de leerkrachten: “Wat een ontzettend leuke en fijne groep 8 is dit! Dat heb ik nog maar weinig meegemaakt. Ze luisteren, zijn geïnteresseerd, stellen leuke vragen en ik heb nooit iets ter correctie hoeven zeggen”. Ik dacht, hij heeft volkomen gelijk, wat een ontzettend leuke groep 8 is dit! Maar tegelijkertijd heeft hij geen idee wat deze kinderen de laatste twee weken meegemaakt hebben. Dat kon hij ook niet weten. Ik ook niet, tot vandaag.