Mezelf terugvinden op uitwisseling

De zoveelste Bali-ganger hoor ik verkondigen hoe ze zichzelf heeft teruggevonden na een paar maanden strand, ontelbare smoothies en een zonsondergang of twintig. Een vleugje jaloezie trekt door me heen. Gewapend met een kop thee en alle seizoenen van The Office heb ik de winterdip gevoelsmatig maar net overleefd. En de ‘echte ik’? Die ligt ergens begraven onder een berg deadlines en half-aangevinkte to-do-lijstjes. Wanneer de aanvraagronde voor een uitwisseling voorbij flitst, kom ik enthousiast in actie. 

Ik pak de eindeloze lijst vol bestemmingen en het eliminatieproces begint. België? Te dichtbij. Canada? Te koud. Frankrijk? Te vaak bezocht. Amerika? Is dat überhaupt nog een optie? Kriskras schiet ik door de openstaande tabbladen, terwijl mijn brein overuren draait. 

De pagina’s vol studentenervaringen blijven niet onopgemerkt en vormen een bron van vermaak. Van vernietigende waarschuwingen als een laatste sneer tot lovende odes die doen denken aan een PR-praatje - en dat over dezelfde bestemming. Wijzer word ik niet. Alhoewel het verhaal van een student Biomedische Wetenschappen die naar Mahidol University in Thailand is geweest, mij wel aanspreekt: ‘‘Sometimes I had the feeling I was living like a god in Bangkok.’’

Maar wat vind ik dan het belangrijkst? Is het de locatie, het strand, de kwaliteit van het onderwijs, de activiteiten, het strand, het lekkere eten, of toch het strand? 

Mijn liefde voor de zee blijkt doorslaggevend, en ik zet mijn zinnen op het bemachtigen van een van de felbegeerde plekken aan de University of Sydney. Terwijl mijn familie zich nagelbijtend afvraagt of ik ooit nog terug kom, ben ik in mijn hoofd allang aan het surfen bij Byron Bay. 

Een mailtje verstoort mijn down under-droom. Australië blijkt nog nooit zo populair te zijn geweest onder UU-studenten: ik ben niet de enige die Amerika sinds Trumps inauguratie liever links laat liggen.

Bijgesloten zit een karig lijstje met overige plekken. De eerdere keuzestress lijkt ineens niet meer zo vervelend. Plots voelt de beslissing belangrijker dan ooit. Marokko of China—twee werelden van verschil. Gelukkig, zo tettert mijn moeder steevast, is elke bestemming een avontuur, zelfs als ik net over de grens eindig. 

En dan valt het kwartje: Tokio! Dat moet het worden. Daar is nog een plekje vrij. Nooit eerder zag ik mezelf ronddwalen in Japan, maar hé, niet alles blijkt te voorspellen.

Wanneer ik door een grote Europese stad loop—met voorbijrazende auto’s en onnatuurlijke mensenmassa’s op elke straathoek—vraag ik mij af hoe ik als introvert in hemelsnaam mijn tijd in de wereldstad met ruim 14 miljoen inwoners, ga overbruggen. Mezelf tegenkomen? Ongetwijfeld. Mezelf terugvinden tussen de anime, sushi, en het sumo-worstelen? Dat zal blijken. 

Lisa Schüssler blogt voor DUB over haar ervaringen als student. Meningen en opinies die zij deelt, zijn niet per se die van de redactie.