Mijn high-impact schoonmoeder
De onderzoeksresultaten van promovendus Wouter Marra zijn spectaculair. Dus hij gaat proberen een artikel voor Science of Nature te schrijven. Zijn tactiek: ‘Denk aan je schoonmoeder!’
Ik ben een paar maanden geleden begonnen aan het laatste jaar van mijn promotieonderzoek. De resultaten liggen klaar en de artikelen krijgen langzaam vorm. Er zitten ook hele spectaculaire resultaten tussen, zo heb ik het lab grondwater uitbarstingen gesimuleerd die wellicht miljarden jaren geleden op Mars plaatsvonden. Een combinatie van factoren die het heel goed zullen doen in een high-impact journal als Nature of Science, aldus mijn begeleider. Ik ben het wel met hem eens, maar ik zie er tegenop om dit te schrijven. Je moet zorgvuldig je woorden kiezen, want alles ligt onder een vergrootglas en een snoeiharde afwijzing ligt op de loer. Het doet me wat dat betreft denken aan de eerste ontmoeting met mijn schoonmoeder…
Daar zit ik dan, op zondagochtend met mijn kersverse vriendin bij haar ouders op de koffie. Al snel volgt de vraag: ‘Wat doe je nu eigenlijk?’. Ik heb eindeloze weken in een vochtig lab gestaan en ik spendeer dagen aan het modeleren van grondwater om een heel klein beetje te weten te komen over grondwateruitstromingsprocessen. Dat zijn een spectaculaire 58 punten met Scrabble, ook leuk met de schoonfamilie, maar wel een dodelijk saai verhaal waar noch je schoonmoeder noch Nature in geïnteresseerd is. Maar dat is toch echt wat ik de hele dag doe, en als wetenschapper vertel ik niet zo snel een ongenuanceerd verhaal. Ik trap in de val en vertel minutieus wat ik de hele dag doe. Ik wordt schaapachtig aangekeken en ik moet me verantwoorden of ik dit allemaal van belastinggeld doe. Het zweet breekt me uit!
Ik geef het een tweede kans, ik zit hier immers om mezelf te verkopen! Dus ik verzamel de moed en vertel over honderden meters hoge fonteinen van grondwater, miljarden jaren geleden op Mars. En natuurlijk dat het ontstaan van leven op de rode planeet daar wel eens van af kan hangen. Er is niets van gelogen, maar het zijn wel de krenten uit de pap van mijn onderzoek. Het werkt, want zelfs de vader van mijn vriendin komt in actie: ‘Goh, en doe je dat met die karretjes?’. Jammer dat iedereen altijd weer over de rijdende robots begint, maar ik ouwehoer er graag over mee.
Mijn artikel voor een high-impact journal schrijf ik voor mijn schoonmoeder: begrijpelijk voor een breed publiek, inhoudelijk correct, maar ik vertel alleen over de spectaculaire successen. Hopelijk valt het net zo mee als mijn schoonfamilie. Maar net als de eerste ontmoeting met de ouders van je vriendin stel ik het graag nog even uit. Elke keer weer een nieuw smoesje, deze week schrijf ik eerst een échte paper af.