Mijn intrusieve, zelf-destructieve gedachten

Ik zag laatst een dame op Tiktok haar struggles met Turnitin beschrijven op een manier die mij aansprak. Het was iets in de richting van, “voor ik mijn essay inlever, moet ik nog een keer extra checken of ik wel het goede bestand heb aangeklikt en niet een video van mezelf, in olie bedekt en naakt dansend door de kamer, terwijl ik scheldwoorden roep”. Die video in kwestie bestaat natuurlijk niet, maar ja, wat zou je moeten doen in het hypothetische scenario dat je hem alsnog uploadt? Het universum werkt op mysterieuze manieren soms. Toch maar even dubbelchecken.

Waarschijnlijk deelt niet iedereen deze ervaring, dus ik trek maar wat parallellen die wellicht iets herkenbaarder zijn: heb je ook weleens dat je op straat loopt met je telefoon in de hand, en zo’n put ziet? En dat een deel van jezelf denkt: ‘Ik mik m’n telefoon er in?’. Of dat je op een hoog gebouw staat, naar beneden kijkt, en eigenlijk alleen maar kan denken aan hoe het is om te vallen? Niet omdat je dat zou willen natuurlijk, maar gewoon uit een soort instinct. De Fransen noemen zoiets L’appel du vide, ofwel de roep van de leegte, en refereren daarmee doorgaans aan intrusieve, zelf-destructieve gedachten. 

Hoe zelfdestructief het vernietigen van je telefoon is, hoe vaak je hem ook nodig hebt voor 2FA, is tegenwoordig ook maar de vraag, maar goed. Ik ben natuurlijk geen belezen psycholoog, maar ik heb mensen er weleens over horen theoretiseren dat het een soort survival-instinct is. Je brein evalueert de situatie en dringt zich bij je bewuste psyche op wat in deze situatie nou mogelijk het slechtste is wat je zou kunnen doen. Hypothetisch geeft weten wat je níet moet doen natuurlijk je een beter idee van wat je wél moet doen, al is nadenken over dat laatste wellicht beter voor je geestelijke gesteldheid en je bloeddruk dan het eerste. 

Afijn, uiteindelijk zet je jezelf gewoon over die paranoia heen, lever je je essay in, en krijg je meestal een bonnetje waar je nog even kan controleren of je wel echt het goede bestand hebt ingeleverd. Meestal kan je hart daarna wel rusten. Mijn beef is daarom ook niet met Turnitin, maar met schriftelijke tentamens. 

Wederom een situatieschets: sinds het overlijden van Def Rhymz heb ik veel naar zijn muziek geluisterd, dusdanig dat ik grote stukken tekst inmiddels uit mijn hoofd ken en flarden aan liedjes met regelmaat door mijn hoofd spoken. Er zitten echter genoeg coupletten tussen die binnen een verkeerde context prematuur mijn carrière zouden kunnen beëindigen. Mijn tentamens zijn doorgaans 3,5 uur, waarna ik de rest van de dag ronddwaal als een verdwaald spook dat het verschil tussen links en rechts niet meer weet. Als ik dan eindelijk kan gaan slapen aan het eind van een zwaar blok, begin ik toch te twijfelen op het moment dat mijn hoofd het kussen raakt: speelde de muziek die vastzat in de achtergrond van mijn gedachten nou af, en schreef ik de wiskunde op, of andersom? Waar ik bij Turnitin nog het bonnetje kan checken, is diezelfde troost me na een tentamen helaas niet gegund.