Mijn studie zit als een IKEA-bouwpakket in elkaar

Veel studies zijn als een bouwpakket Stüdy, compleet met simpele handleiding om de eindstreep te halen. Rosita Kiewik, studente Film en Televisiewetenschap, vindt het verfrissend als een docent de studenten meer uitdaagt.
De afgelopen twee weken liep ik elke dag rond in Rotterdam. Met een dictafoon – helaas niet zo’n ouderwetse, maar gewoon de app op mijn smartphone – op zak, een kladblok in mijn ene hand en een pen in de andere ging ik daar op zoek naar verhalen van en over medevrijwilligers op het International Film Festival Rotterdam om deze als een ware journalist neer te schrijven voor een blaadje dat dagelijks verschijnt op het festival.
Sommige medevrijwilligers draaiden de rollen echter om en stelden liever zelf de vragen dan dat zij die van mij wilden beantwoorden.
‘Wat doe je normaal gesproken?’, vroeg een vrijwilliger die chauffeur was bij de taxidienst. ‘Ik studeer’, antwoordde ik. ‘Wat studeer je?’, vroeg hij. ‘Ik doe de master Film- en Televisiewetenschap,’ zei ik. ‘En wat leer je dan?’, zei hij licht triomfantelijk. De ongeveer vijftig jaar oude man die tegenover me zat, keek me aan alsof hij Jeroen Pauw was die zojuist door middel van een listige interviewtechniek de status van een politicus aan een zijde draad had weten te hangen. Goede vraag. Wat leer ik dan?
Ik dacht even na. En na een korte pauze wilde ik antwoorden dat je op de universiteit, binnen de faculteit Geesteswetenschappen, niet per se een vak leert. Dat je er niet per se leert hoe iets in de praktijk gedaan moet worden. Dat je er niet vandaan komt met een toegangsbewijs voor een perfect aansluitende vacature voor een simpel te omschrijven functie. Maar dat je er, binnen het onderwerp van je studie, bovenal leert om kritisch na te denken. Toch?
Ik dacht nog wat langer na en slikte mijn antwoord in. ‘Ik leer van alles over verschillende media en de manieren waarop daarover in de wetenschap gesproken wordt', zei ik uiteindelijk. Gelukkig was ik geen politicus in een talkshow, want bij de echte Jeroen Pauw was ik allicht niet met een dergelijk ontwijkend antwoord weggekomen.
Eenmaal thuis dacht ik nog eens na over die vraag. Hoe kritisch leer je eigenlijk nadenken in een studie die als een IKEA bouwpakket in elkaar zit? Compleet met handleiding en bijbehorende schroevendraaier. Want al mist er af en toe een plankje hier of een scharniertje daar, die kast in elkaar zetten dat lukt ons uiteindelijk allemaal wel. Zolang we de handleidingen maar volgen. Meer dan dat is er eigenlijk niet nodig.
Eén van de cursussen die ik het afgelopen blok volgde, had een opvallend korte handleiding. Hierin stond – naast een rooster van alle colleges – alleen vermeld dat we een paper van 3000 woorden moesten schrijven, maar verder werd niets over de inhoud van deze opdracht gezegd of over de eisen waaraan deze moest voldoen. De docent vertelde dat hij graag wilde dat we zelf aan de hand van gelezen literatuur invulling zouden geven aan de colleges, de opdracht en eigenlijk de gehele cursus.
Sommige mensen vonden dat allemaal maar vaag. Aan welke eisen moesten we immers voldoen om de cursus met een voldoende af te sluiten? Ik vond het echter wel een prettige, verfrissende manier van denken.
Samen met de docent praten over literatuur om zo tot nieuwe ideeën te komen, leek me een veel waardevoller doel dan de directe focus op een eindopdracht waarmee de studiepunten binnen geharkt dienden te worden. Ik was immers niet aan mijn master opleiding begonnen om een aantal opdrachten in te leveren en dan met een diploma naar huis te gaan, maar om beter te leren nadenken. Ik ging niet voor de IKEA kast. Ik wilde een designmeubel. 

Blog
on 03/02/2015

Veel studies zijn als een bouwpakket Stüdy, compleet met simpele handleiding om de eindstreep te halen. Rosita Kiewik, studente Film en Televisiewetenschap, vindt het verfrissend als een docent de studenten meer uitdaagt.

De afgelopen twee weken liep ik elke dag rond in Rotterdam. Met een dictafoon – helaas niet zo’n ouderwetse, maar gewoon de app op mijn smartphone – op zak, een kladblok in mijn ene hand en een pen in de andere ging ik daar op zoek naar verhalen van en over medevrijwilligers op het International Film Festival Rotterdam om deze als een ware journalist neer te schrijven voor een blaadje dat dagelijks verschijnt op het festival.

Sommige medevrijwilligers draaiden de rollen echter om en stelden liever zelf de vragen dan dat zij die van mij wilden beantwoorden.

‘Wat doe je normaal gesproken?’, vroeg een vrijwilliger die chauffeur was bij de taxidienst. ‘Ik studeer’, antwoordde ik. ‘Wat studeer je?’, vroeg hij. ‘Ik doe de master Film- en Televisiewetenschap,’ zei ik. ‘En wat leer je dan?’, zei hij licht triomfantelijk. De ongeveer vijftig jaar oude man die tegenover me zat, keek me aan alsof hij Jeroen Pauw was die zojuist door middel van een listige interviewtechniek de status van een politicus aan een zijde draad had weten te hangen. Goede vraag. Wat leer ik dan?

Ik dacht even na. En na een korte pauze wilde ik antwoorden dat je op de universiteit, binnen de faculteit Geesteswetenschappen, niet per se een vak leert. Dat je er niet per se leert hoe iets in de praktijk gedaan moet worden. Dat je er niet vandaan komt met een toegangsbewijs voor een perfect aansluitende vacature voor een simpel te omschrijven functie. Maar dat je er, binnen het onderwerp van je studie, bovenal leert om kritisch na te denken. Toch?

Ik dacht nog wat langer na en slikte mijn antwoord in. ‘Ik leer van alles over verschillende media en de manieren waarop daarover in de wetenschap gesproken wordt', zei ik uiteindelijk. Gelukkig was ik geen politicus in een talkshow, want bij de echte Jeroen Pauw was ik allicht niet met een dergelijk ontwijkend antwoord weggekomen.

Eenmaal thuis dacht ik nog eens na over die vraag. Hoe kritisch leer je eigenlijk nadenken in een studie die als een IKEA bouwpakket in elkaar zit? Compleet met handleiding en bijbehorende schroevendraaier. Want al mist er af en toe een plankje hier of een scharniertje daar, die kast in elkaar zetten dat lukt ons uiteindelijk allemaal wel. Zolang we de handleidingen maar volgen. Meer dan dat is er eigenlijk niet nodig.

Eén van de cursussen die ik het afgelopen blok volgde, had een opvallend korte handleiding. Hierin stond – naast een rooster van alle colleges – alleen vermeld dat we een paper van 3000 woorden moesten schrijven, maar verder werd niets over de inhoud van deze opdracht gezegd of over de eisen waaraan deze moest voldoen. De docent vertelde dat hij graag wilde dat we zelf aan de hand van gelezen literatuur invulling zouden geven aan de colleges, de opdracht en eigenlijk de gehele cursus.

Sommige mensen vonden dat allemaal maar vaag. Aan welke eisen moesten we immers voldoen om de cursus met een voldoende af te sluiten? Ik vond het echter wel een prettige, verfrissende manier van denken.

Samen met de docent praten over literatuur om zo tot nieuwe ideeën te komen, leek me een veel waardevoller doel dan de directe focus op een eindopdracht waarmee de studiepunten binnen geharkt dienden te worden. Ik was immers niet aan mijn master opleiding begonnen om een aantal opdrachten in te leveren en dan met een diploma naar huis te gaan, maar om beter te leren nadenken. Ik ging niet voor de IKEA kast. Ik wilde een designmeubel. 

Tags: media

Advertentie