Moet ik soms lesbisch zijn om erbij te horen?

Plotseling overvalt me het gevoel dat ik te veel ben, alsof ik er niet helemaal tussen pas. In een onbekend huis zit ik in een kring met tien volstrekte vreemdelingen. Ik ben op de zoveelste hospiteeravond en het gesprek gaat over uitgaan en die ene leuke club, waar de laatste tijd alleen wel erg veel hetero’s komen. Instemmend gemompel gaat de kring rond. Ik kijk om me heen en maak uit de verhalen op dat een derde van de aanwezigen zich als queer identificeert. Daar zit ik dan tussen, als hetero cisvrouw. Ik voel me bijna bezwaard.

Ik zal er geen nacht van wakker liggen, maar vraag me wel af waar dat gevoel vandaan komt. Hoe voel ik me überhaupt precies? Moet ik soms lesbisch zijn om erbij te horen? Onzin natuurlijk! De mensen hier denken dat ook echt niet, dat weet ik zeker. Toch, vanwaar dat idee dat je niet mee mag praten? Ik kan me voorstellen dat queers veel vaker het gevoel hebben zich niet uit te kunnen spreken. Helemaal geëmancipeerd is het oh zo tolerante Nederland helaas nog niet.

Nu ik erover schrijf, vind ik het al spannend. Mag ik hier wel iets van vinden als heterovrouw? Mensen vinden ergens bijna altijd iets van. Soms houden we ons stil: bang om het verkeerde te zeggen en bang voor de reactie van anderen.

Of we voelen, als we besluiten onszelf toch te uiten, de behoefte voortdurend disclaimers te gebruiken: ‘Ik vind dit, maar blijf kalm, geen zorgen, ik bedoel het niet op die manier.’ Gaat het over onderwerpen als LHBTIQ+, lijkt het of mensen continu klaarstaan om te schieten.

Disclaimer: ik ben absoluut niet een verkondiger van de leus ‘we mogen tegenwoordig ook niets meer zeggen’, maar dit is hoe ik het ervaar. Gelukkig ben ik geen man, dan had ik natuurlijk al helemaal geen recht van spreken.

Nog een disclaimer trouwens: ik heb even nagezocht of ik zelf de definitie van queer en LHBTIQ+ wel scherp heb – inderdaad, bang om iets verkeerds te zeggen! – en kwam terecht bij een stuk van De Correspondent uit 2016: Acht pijnlijke vragen over gender die je niet durfde te stellen. Pijnlijke vragen. Waarom pijnlijk? Waarom durven we ze niet te stellen? Daar kunnen we toch van leren?

Een opener gesprek en wat toleranter zijn tegenover elkaar, dat lijkt me fijn. Cliché, hoor ik je denken, maar clichés zijn er niet voor niets. Weet je wat ik ga proberen? Mijn mond nog wat vaker opentrekken; vragen stellen, het gesprek aangaan en wat minder bang zijn om fouten te maken.