Napoleons kanonskogeltjes

Elianne Dummer is genomineerd als campuscolumnist 2015. Zij beschrijft de bijzondere ervaring om te studeren in het voormalig onderkomen van Lodelijk Napoleon Bonaparte. 

Studeren is leren nadenken. Feitenkennis en praktische vaardigheden zijn ook belangrijk, maar mijns inziens is het nadenken de kern.
En om dat goed te leren, moet je soms durven dwalen. Vaak kan dat binnen de gegeven opdrachten en discussies, maar af en toe moet je jezelf gewoon op sluimerstand zetten onder studietijd. Nieuwe inzichten niet gegarandeerd, maar zeker mogelijk.
Zo vernam ik in het begin van mijn studietijd tijdens een werkcollege dat Lodewijk Napoleon Bonaparte zich ooit heeft gevestigd in wat nu de UBB is. Wetende op welke bijzondere locatie ik mij eigenlijk bevond, werd alles ineens een stuk spannender. De docent vervaagde tot een schim en in mijn hoofd ging het snel.
Een menuet dansend zwierde ik de trap af en beende ik langs rijen dienaren. Zij bogen diep, stukjes krulpruik vlogen in het rond. Strooiend met kruiken wijn en croissantjes marcheerde ik mijn paleis door. Die croissantjes bleken overigens pas later in Frankrijk te zijn geïntroduceerd, maar dat geeft niet want tussen droom en daad staat wel meer in de weg. Onder het geluid van aanzwellende chansons zwierde ik naar mijn werktafeltje. Ik ondertekende papieren van belang.
Wapenstilstandje hier, vonnisje daar. Andere koek dan de gebruikelijke hypothetische vraagstukken met mogelijke antwoorden en relatieve, genuanceerde resultaten die wellicht, eventueel, misschien mogelijkerwijs een denkbare afspiegeling van de imaginaire realiteit zóuden kúnnen zijn. Eindelijk deed het ertoe wat ik deed!
Het eindwoord van de docent bracht me terug in het hier en nu. Snel klikte ik naar een zekere digitale encyclopedie en tikte ik de naam van de Franse vorst in. En ik weet het, bij een wetenschappelijke opleiding moet je altijd degelijke bronnen raadplegen, maar naast het feit dat de bron niet bepaald degelijk was, had ik het dit keer gewoon beter niet kunnen doen.
Vlassige bakkenbaarden en een strakke, witte maillot lachten me tegemoet. Een soort voorloper van de immer vervloekte Speedo, maar dan lang en met een mannelijke equivalent van de cameltoe (ofwel liplezing) rondom Napoleons persoonlijke kanonskogeltjes. Oh non! Geen menuet dansend maar gewoon, met lompe passen, strompelde ik de trap af. De chansons echoden nog in mijn hoofd, maar nu vermengd met gesprekken over coëfficiënten en biercompetities.
Ik dacht na. Die hypothetische vraagstukken waren zo erg nog niet, begreep ik. Soms kan een beetje buiten de feiten dromen geen kwaad. Denk ik.