Niet veel wijzer over China na bezoek masterbeurs

Op de masterbeurs in de Jaarbeurs waren voor het eerst twaalf Chinese universiteiten aanwezig. Student Casper Wolfert ging er naartoe, maar werd niet veel wijzer van zijn bezoek.

Als me één ding duidelijk wordt op de masterbeurs, dan is dat je hoe dan ook Chinees moet leren als je in China wilt studeren. Bij een deel van de opleidingen is enige basiskennis van het Mandarijn vereist, bij andere masters wordt het sterk aangeraden, al is het alleen al om in de stad boodschappen te kunnen doen.

Bij het ‘China-paviljoen’ in de Jaarbeurs liep ik naar het hoekje van de North China University of Technology, waar twee mannen achter een statafel aan het eten waren. Daar werd het taalprobleem meteen duidelijk. Veel verder dan ‘hai’ kwam ons gesprek niet want de tolk was weg. Er werd snel een tolk geleend bij de naastgelegen stand van de China Academy of Art en toen kon ik wat vragen stellen.

Ik was vooral benieuwd of ze iets konden bieden dat aansluit op de opleiding die ik nu volg. Mijn master Science and Innovation Management is een brede, multidisciplinaire opleiding. Heb je daarmee dan wel genoeg specifieke kennis om bijvoorbeeld nog een master Information Management te doen? De tolk begreep mijn probleem en begon een gesprek met één van de twee mannen. Na een drukke conversatie in het Chinees vertelde ze me dat ze het niet zo goed wist maar dat ik altijd een mailtje kon sturen naar het International Office.

Ik liep verder, naar de stand van de Harbin Engineering University. De vertegenwoordiger had geen tolk nodig, maar ik moest mijn vragen wel af en toe herhalen. Ik kreeg meteen een stapel folders aangereikt. In de brochure stond een master Technology Economy and Management. Klinkt interessant. Is dat iets wat ik met mijn vooropleiding zou kunnen doen? De vertegenwoordiger wist het niet, maar ik kon altijd een mailtje sturen en dan zouden ze het voor me uitzoeken. De meeste masteropleidingen aan Chinese universiteiten duren twee of drie jaar. Dat is een flinke tijd, zeker in een stad als Harbin waar ik tot dat moment het bestaan nog niet van wist. Om alvast een beetje kennis te maken met de stad kreeg ik een stapel ansichtkaarten mee van de vertegenwoordiger.

De collegegelden lopen behoorlijk uiteen en zijn soms aan de hoge kant. Maar elke universiteit heeft regelingen waarmee het collegegeld deels kan worden kwijtgescholden of waarmee studenten een fikse beurs kunnen ontvangen, afhankelijk van je prestaties. Er is een brede keuze aan masteropleidingen. Van Marxism theory tot Chinese medicine of ‘gewoon’ wiskunde of rechten. En de twaalf universiteiten die aanwezig waren vormen maar een heel klein deel van de honderden universiteiten die er in China zijn. Voor elk wat wils, zou je zeggen, maar ik had mijn ideale opleiding nog niet gevonden.

De volgende stand was van de Chinese Service Center for Scholarly Exchange, een koepelorganisatie voor internationalisering. Ik vroeg de vrouw achter de stand waarom je een (tweede) master in China zou doen in plaats van in Europa. “Je leert op een andere manier naar de wereld kijken”, antwoordde ze. “En het is ontzettend nuttig voor je carrière later. Je leert veel meer over de Chinese markt als je er zelf studeert. Als je Nederlands, Engels én Chinees spreekt is dat een geweldig voordeel. Europese bedrijven die in China actief zijn smachten naar dit soort mensen.”

De voorlichter van de Shanghai Jiao Tong University vatte het even later ietsje anders samen: “Het is goed voor je salaris.” De man, keurig in pak, had mij meteen uitgenodigd om plaats te nemen in een luxe kruk naast zijn statafel. Zijn assistent reikte mij een geplastificeerde brochure aan met informatie over de universiteit. Met zijn drieën namen we pagina voor pagina de brochure door. Omdat het grootste deel van de tekst in het Chinees is, kon ik het moeilijk volgen. De man sprak Engels in een zwaar accent. Als ik het goed begreep vond hij een doctoraal wel iets voor mij. Dan moet ik wel eerst mijn diploma in Chinese taal halen. Op niveau 5. Maar ook daar hadden ze cursussen voor, dus dat zou geen probleem vormen. Maar om me meteen in te schrijven voor een doctoraalopleiding van vier jaar voelde toch als een te grote stap.

Bij de stand van de Beijing University of Technology waren de masterbrochures op. Was Beijing dan zo populair? “Blijkbaar”, antwoorde de voorlichter, “maar we zijn hier niet gekomen om studenten te ronselen. Meer om de bekendheid van de universiteit te vergroten. Maar als je meer wilt weten, moet je eens op onze site kijken. En je kunt natuurlijk altijd een mailtje sturen”.