Nieuwe broeders en zusters
Met de feestdagen op komst merkt de topsporter hoe vreemd het is dat hij geen gezelligheid kan delen met familie en vrienden. Je moet het doen met je teamgenoten. Roeier Kaj Hendriks zit al weer in Rome voor een tweeweeks trainingskamp op weg naar de Olympische Spelen.
Nu de kans op slechte weeromstandigheden zoals mist en kou (inclusief ijzel, vorst en ijs) weer toeneemt, is het voor ons roeiers weer tijd om de landen rondom de Middellandse Zee op te zoeken. We zijn amper twee weken thuis geweest en zitten nu alweer in het vliegtuig naar Rome, voor wederom een tweeweekse trainingsstage in Sabaudia, ten zuiden van Rome. Met deze periode van trainingskampen missen wij een groot deel van de periode dat mensen weer meer onder elkaar zijn. Zij het deze maand de verplichting van de feestdagen, zij het de ‘beperking’ van het binnen zitten en het verlangen naar gezelligheid. Kerstdagen die besproken worden of zelfs al gereserveerd voor het ene dan wel het andere deel van de familie. Het heerlijk avondje dat gevierd wordt met de familie, vrienden van vroeger of uit je studententijd of collega’s, zoals in mijn geval.
Op de vooravond van mijn vertrek had ik geen trek om Sinterklaas te helpen door verlanglijstjes af te werken, surprises en gedichten te maken. Ik heb mijn avond gevuld door heerlijk spelletjes te spelen met andere roei(st)ers uit de equipe. Iets wat ik vroeger met vrienden of familie zou doen, maar naarmate je langer met elkaar (in de equipe) traint, leer je elkaar veel beter kennen en in sommige gevallen doen je collega’s ineens niet meer onder voor vrienden of familie. Sport verbroedert. Die gouden medaille in Londen, verbroedert. Zonder deze verbroedering zou het – zeker in deze dagen met al het reizen- een eenzaam bestaan zijn, want topsport is lastig te combineren met alle sociale contacten die je zo graag zou willen onderhouden. Nu zijn er tegenwoordig natuurlijk voldoende communicatiemiddelen, maar het zit hem meer in de details. Het zelden aanwezig kunnen zijn bij afstudeerpraatjes of -verdedigingen, het vroegtijdig – voor het echt gezellig en druk wordt – naar huis gaan op afstudeerfeestjes, nooit zomaar een weekend weg kunnen (met mijn vriendin of vrienden), niet dat biertje kunnen drinken met je vriend wiens relatie net voorbij is, je vader meer dan een jaar niet zien – die overigens wel in Frankrijk woont – en zelfs op reguliere basis bij je moeder aanschuiven is lastig te realiseren. En dat los van de feestdagen. Ik kan gelukkig zeggen dat ik blij mag zijn met mijn ‘omgeving’, want mijn tijdelijke vorm van egoïsme wordt me in veel gevallen vergeven.
Ikzelf heb mijn nieuwe ‘broeders en zusters’ in de equipe. In vele opzichten een steun en toeverlaat, maar net zoals vroeger met mijn broertje wordt het gezellig spelen soms afgewisseld met geruzie. Gelukkig gaat het er minder fysiek aan toe dan vroeger bij ons thuis en blijven de deuren heel, maar er komt natuurlijk wel eens een woordenwisseling of kortstondige scheldkanonnade voor. Deze laatste vindt dan vaak plaats tijdens zware, competitieve trainingen, of tijdens de spelletjes, maar altijd in het heetst van de ‘strijd’. Ik vermoed dat dit in de trainingen, zoals ook in Men’s Health van december staat beschreven, helpt om de pijn te verdragen en nog harder te kunnen trainen; tijdens de spelletjes is het simpelweg de winnaarsmentaliteit. Weer een tweetal eigenschappen die bijdragen aan de weg naar een gouden medaille in Londen. Maar nu eerst op weg naar Rome.