Ontgroening is als een strafkamp

“Niet weer een saai jaar”, zegt mijn vriendin terwijl we naar een kilometerslange rij van vermoeide studenten met klapstoelen en dekens kijken. De meeste aankomende eerstejaars stonden al vanaf 3 uur ’s nachts in de rij om zich in te schrijven voor de studentenvereniging.

Wij, derdejaars die hun slaap hard nodig hadden en niet meer zo vitaal waren, kwamen kansloos 6 uur later aan. Achteraan de rij aansluiten had geen zin meer tenzij we belachelijk gemaakt en weggestuurd wilden worden door de volwaardige leden.

We bespraken plan B. Plan B was ons inschrijven bij de op één na populairste studentenvereniging van Utrecht, die overigens bijna dezelfde naam had als de populairste. We wisten dus niet precies wat het verschil was tussen de twee. Wat we wel wisten, was dat beide verenigingen wel van een feestje houden, graag bier drinken, niet vies zijn van speeksel uitwisselen en zeker niet van een saai jaar houden. We konden ons hier grotendeels in vinden dus schreven we ons de volgende dag (om een niet onchristelijke tijd) in.

Ontgroening
Voordat we aan een boeiend schooljaar begonnen, moesten we eerst de kutste week uit onze leven aangaan: de ontgroening. Ik raad een ontgroening aan als: je binnenkort van plan bent om af te vallen, je een kick krijgt van mensen die beledigende dingen tegen je schreeuwen, je je stem wil transformeren in een schorre stoomlocomotief of je wil onderzoeken op hoe weinig slaap je lichaam nog normaal kan functioneren. Het antwoord op die onderzoeksvraag is ongeveer vier uur en daarna hallucineer je nog een week over de ontgroening wanneer je weer in je eigen bed slaapt.

Als je urenlang stil in een rij moet staan op strafkamp heb je veel tijd om na te denken. Ik dacht na over mijn saaie leven. Ik kwam toen pas tot de realisatie dat ik een ondankbaar kreng ben geweest en het maar al te graag terug wilde. Ik miste zowel de online hoorcolleges die ik vervloekt had als de trage bussen die me altijd veilig naar de UB hadden gebracht. Ik zou nooit meer zeuren om werkcolleges die om 9 uur begonnen en elk vervelend practicum of verslag zou ik behandelen als mijn eigen kindje.

Feestmarathon
Voor ik het door had, was de intense week vol leed voorbij. Ik had mijn oude leven weer terug maar dan wel met een glanzend en exclusief laagje van de studentenvereniging. Ten minste, dat dacht ik. De weken daarop leerde ik dat een passie hebben voor mojito’s en espresso matrini’s niet hetzelfde is als bakken trekken, je niet klaar bent voor een feestmarathon als je van een feestje op zijn tijd houdt en dat speeksel uitwisselen overrated is.

Ik had mijn oude leven pas weer helemaal terug toen ik me twee maanden later uitschreef. “Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn saaie leven”, zei ik lachend tegen mijn vriendin.