Onze koffieklaagcultuur komt in gevaar

Koffie is op de werkvloer een dankbaar onderwerp van discussie. Iedereen heeft er een mening over. Maar volgens Wouter Marra is de koffie van de UU te perfect. Waar moeten we nu nog over klagen?
’s Ochtends vroeg slaapwandel ik richting de koffieautomaat. Er is nog niemand aan het werk en in de nabije toekomst is geen student te bekennen. Ik ben amper wakker en net als ik, komt het apparaat krakend op gang. Na een vertrouwd ritueel van geratel en getik verschijnt het eerste kopje koffie van de dag. Het essentiële shotje om mijn neuronen op gang te helpen.
De koffieautomaat is het kloppende hart van menig afdeling. De afhankelijkheid van koffie is groot. Zo groot zelfs dat ik regelmatig het koffieapparaat in een dankwoord van een proefschrift voorbij zie komen. Verslavingen kunnen hardnekkig zijn en rare dingen met je doen. Maar een apparaat bedanken in je proefschrift, gaat dat niet wat ver? En net als bij échte junks kan je stemming plots omslaan. Want o-wee als de koffie een keertje op is, dan klaagt de verslaafde steen en been.
De tekenen van verslaafdheid kent elke stevige koffiedrinker wel. Maar ook de organisatie toont sterk de kenmerken van vergaande verslaving. De koffie is onderwerp van minutieus onderzoek, vergaderingen en richtlijnen. De bonen moeten ecologisch én fairtrade zijn geproduceerd en uit uitgebreide enquêtes was gebleken dat de koffie beter moest. In een reactie beloofde de leverancier verbetering.
Voor klachten over koffie bestaat een officieel formulier. Ik heb laatst informatie opgevraagd over de asbestsituatie in ons met instorten bedreigde pand. Daar heb ik nooit meer wat van gehoord. Waar zijn we dan in hemelsnaam mee bezig?
De social-drugs heeft ook zijn goede kanten. Collega’s die je anders nooit ziet, opgesloten in hun ivoren toren achter boeken, tijdschriften en stapels nakijkwerk, komen naar buiten voor de koffiepauze. Discussies komen los rond het apparaat. Gaat het over onderwerpen als fraude of plagiaat, dan discussieert slechts een enkeling. Maar is de koffie onderwerp van de discussie, dan heeft bijna iedereen een mening. Over de beste combinatie van de sterkte, melk- en suikerkeuze en welk apparaat het beste brouwt. Het mooiste is de verbroedering door een collectief gebrom, want ‘vroeger was de koffie beter!’
Sinds een maand is de koffie perfect, door al het onderzoek volmaakt. De unieke mix voldoet aan alle regels en het smaakpanel bestempelde deze als de beste. Lekkerder is niet altijd beter, want met perfecte koffie is het saai. Waar kunnen we nu nog over klagen?
Dus beste bonenbobo’s, koffiekopstukken, filterfunctionarissen en weet ik wat meer, gooi er af en toe eens een bittere boon in. Gewoon, omdat het kan. Of zorg eens voor een grote rel: geplukt door kinderenhanden, niet-eco of zoiets. Want wat u in uw analyse bent vergeten, is de moraal en het gemeenschapsgevoel. Hiervoor is van essentieel belang: oeverloos gezeur over en met een bakkie pleur.