Operatie 'help Hasnae aan een visum'
Annelies en Hasnea in pyjama bij het huis van Hasnea.
Voor UU-student Islam & Arabisch Annelies en haar studiegenoten is reizen bijna iets vanzelfsprekend, maar voor haar Marokkaanse vrienden in Rabat is dat een ander verhaal. Geen één is er nog buiten de landsgrenzen geweest.
“Ik kan niet naar een ander land gaan, maar door mensen uit het buitenland te ontmoeten, is het alsof ik op reis ga”, zegt mijn Marokkaanse vriendin Hasnae op een avond. We zitten samen op de bank in de woonkamer van haar ouderlijk huis. Op de achtergrond flikkert het licht van de televisie en klinkt muziek van MTV.
Waar de wereld in principe aan mijn voeten ligt met mijn Nederlandse paspoort, is Hasnae nog nooit buiten Marokko geweest. Ze heeft niet eens een paspoort. Mijn enige belemmering als ik wil reizen, is een gebrek aan geld, haar obstakels daarentegen lijken eindeloos. Maar Hasnae kan iets wat ik in haar situatie misschien niet zou kunnen: dat accepteren. Ze droomt weg bij de verhalen van anderen over verre landen en legt zich erbij neer dat ze die plaatsen zelf nooit bezoekt. Ze reist in haar hoofd.
Maar daar komt verandering in. Mijn moeder biedt aan een vliegticket te betalen voor Hasnae. Ze leert niet alleen de Nederlandse taal om uitsluitend met Nederlanders in Marokko te praten, vindt mijn moeder. Daarmee is operatie 'Help Hasnae aan een visum' van start gegaan.
Mijn moeder stuurt Hasnae een officiële uitnodiging die nu al drie weken zoek is in het Marokkaanse postsysteem. De moeder van Hasnae koopt alvast winterschoenen voor haar dochter om haar te beschermen tegen de Hollandse kou en ik zoek zo nu en dan stiekem naar vliegtickets.
Maar als ik heel eerlijk ben, dan heeft Hasnae meer vertrouwen in een goede afloop dan ik. Zo’n visum krijgen is toch hartstikke moeilijk? Elke keer als ik mijn twijfel tegen Hasnae uitspreek, zegt ze dat het niet uitmaakt of ze wel of niet dat visum krijgt. Het aanbod is mooi genoeg en als het niet lukt, dan hebben we het geprobeerd. Dichterbij reizen is ze nog nooit gekomen.
Het is nog vroeg als we op een maandagochtend onderweg zijn naar de Nederlandse ambassade in Rabat. Om acht uur hebben we ‘onze’ afspraak. Een jongen met een bakfiets voorziet de verschillende kleine winkeltjes van brood, een aantal zwervers zitten al (of: nog) op hun vaste stek en een handjevol mensen loopt naar het werk. Op dit on-Marokkaanse tijdstip staat er bij de ambassade echter al een flinke rij mensen; een jongen met een PSV-pet die zijn ouders vergezelt, een moeder die samen met haar zoon naar een Marokkaanse bruiloft in Nederland wil en Hasnae en ik.
Het duurt drie uur voordat Hasnae de ambassade weer uitkomt (mijn paspoort mag wel mee naar binnen, maar ik niet). Haar papieren zijn niet in orde. Voorlopig dus geen felbegeerd stempel in haar paspoort.
Vier dagen later krijg ik een sms: ‘Het visum is binnen!’. Niets gevreesde langdurige procedure; binnen een week is het stempeltje geregeld. Dat is sneller dan de Marokkaanse politie de behandeling van de verlening van mijn visum heeft afgehandeld. Daar ben ik al ruim een maand onsuccesvol zoet mee. Dus als ook de stempeltjes in mijn paspoort zijn geregeld, vliegen we eind januari samen naar Nederland. Dan kan Hasnae eindelijk eens naar het land uit haar gedachten reizen.
Gezocht: nieuwe blogger!
Ga jij ook voor werk, stage of studie naar het buitenland? Wil je ook bloggen voor DUB? Voor het volgende collegejaar 2015-2016 zoekt DUB nog drie studenten of medewerkers van de Universiteit Utrecht die zijn of haar avonturen wil delen met de lezers van DUB. Interesse? Mail naar Gwenda Knobel.