Oud en wijs genoeg

Gisteren stond een doodnormale UB-dag op de planning. Dat ‘doodnormale’ verviel snel toen zich een drama voltrok in Kanaleneiland. DUB riep naar aanleiding van deze verschrikkelijke gebeurtenis een liveblog in het leven. Daar moet ik overigens wat over opbiechten. De anonieme student van de update van 14.47 uur was ondergetekende. Ik verbaasde me indertijd, en blijkbaar nu nog steeds, over de bewoording in de mededeling dat we, na twee uur angst en beven, weer naar buiten mochten. De keuze hiertoe was weliswaar “op eigen risico” maar - zo werd ons door de speaker toevertrouwd - “jullie zijn oud en wijs genoeg om dat zelf te beslissen”.

Toen ik ‘s ochtends mijn huis verliet, had ik niet geanticipeerd op terroristische dreiging, en dus geen lunch meegenomen. Na wat voelde als een eeuwigheid, wilde ik dus best graag naar buiten. Ik verviel echter in twijfel: mijn tocht huiswaarts zou op eigen risico zijn. Plotseling werd ik me bewust van een tot dan toe onbekend, maar nu ontnomen voorrecht. Wanneer het dreigingsniveau lager dan 5 is, is de UU blijkbaar verantwoordelijkheid voor mijn gaan en staan. Dit biedt perspectief. Vorige week nam ik het risico mijn fiets te parkeren op Janskerkhof. Het domino-effect sloeg toe toen ik mijn fiets uit het rek probeerde te krijgen. Het gevolg: een ladder in mijn gloednieuwe panty. Ik vraag me nu af waar ik een declaratieformulier kan indienen voor de gevolgen van dit genomen risico.

Ik had deze onzekerheid nauwelijks verwerkt of de omroeper wierp me een tweede verantwoordelijkheid voor de voeten. Naast mijn eigen risico, was het ook mijn eigen beslissing om naar buiten te gaan. Omdat ik oud en wijs genoeg ben. Het doet me goed te horen dat de universiteit mij zowel oud als wijs inschat. Mijn tevredenheid daargelaten, vraag ik me toch af waar dit compliment vandaan komt. Ik denk namelijk niet dat men hier het gezegde ‘wijsheid komt met de jaren’ in het achterhoofd had. De gemiddelde student laat zich immers niet kenmerken door ouderdom, en ik al helemaal niet. Maar toch: ik ben bijna 180 studiepunten rijker. Dan valt inderdaad te hopen dat ik tenminste een klein beetje ben gestegen op de ladder der wijsheid.

Misschien is het geen compliment, maar een goede bedoeling verpakt in een betuttelende bewoording. Mijn moeder bezigt deze uitdrukking vaak om mij in de richting van de juiste beslissing te sturen, zonder mijn autonomie aan te tasten. “Natuurlijk kan je de verjaardag van je vader missen om naar Spanje te gaan. Je bent oud en wijs genoeg om zelf te beslissen.” Mijn autonomie heeft ze namelijk hoog in het vaandel staan. Opvoeden is loslaten, aldus mijn moeder. Ik denk dat de UU er goed aan zou doen ook deze opvoedkundige tactiek te internaliseren. Ondanks mijn recalcitrante houding, moeten we concluderen dat de goede bedoelingen van zowel mijn moeder als de omroeper effect hadden. Ik ging, weliswaar bijna verhongerd, pas naar huis toen medegedeeld werd dat het veilig was om te gaan, tot genoegen van mijn moeder (en misschien de omroeper).